Իրականությունն ու դրա վերաբերյալ մարդկանց բացարձակ մեծամասնության պատկերացումները էապես տարբերվում են միմյանցից: Դրա շնորհիվ է, որ մարդկանց գիտակցության կառավարումը, խարսխված լինելով նրանց մոտ իրականության սխալ ընկալման և այդօրինակ ընկալումից բխող չհիմնավորված սպասումների վրա, կարող է լուրջ և օգտակար գործիք լինել կառավարիչների համար: Հայաստանում վերջին մեկուկես տարվա ընթացքում տեղի ունեցած քաղաքական զարգացումները վերը ասվածի վկայությունն են: Շարքային մարդու համար իրավիճակն առավել ևս հղի է լուրջ հիասթափություններով հատկապես այն ժամանակ, երբ իր նախընտրած քաղաքական ուժը չունի իրականությունը գնահատելու համար անհրաժեշտ մասնագիտական ներուժ և ապավինում է բացառապես առաջնորդի անսխալական, ամենագետ ու ամենակարող լինելու թեզին, որի վիճարկումը գնահատվում է որպես ընդհանրական շահերի ու նպատակների հանդեպ կատարված աններելի դավաճանություն: