Հարցրեք Հայաստանի ցանկացած քաղաքացու` կցանկանա՞ր ապրել եվրոպական փոքր պետության, ասենք, Բելգիայի կամ որևէ այլ ոչ մեծ պետության քաղաքացու նման` նույնչափ բարենորոգ կյանքով և ապրելու համար նույնչափ հարմարավետ միջավայրում: Մի՞թե մենք` հայաստանցիներս, 1991-ին քվեարկելով անկախացման օգտին, մեր հոգու խորքում այդպիսի կյանքով ապրելու իդեալ չէինք փայփայում: Մի՞թե մենք անթաքույց նախանձով չենք խոսում եվրոպական երկրներում արմատավորված արդարության, մարդու արժանապատիվ կյանքով ապրելու երաշխիքների, ազատությունների, բազմակարծության և հանդուրժողականության մասին: Մի՞թե սրանք չեն հանրային կյանքի մեր իդեալները, և արդյո՞ք այդ իդեալներին հասնելու ուղիները մենք կարող ենք գտնել հետխորհրդային տարածքում: Կարծում եմ՝ այս հարցերի պատասխանը միանշանակ է: Եվ արդյո՞ք նման կյանքով ապրելու մեր ձգտումն ուղղված է որևէ պետության դեմ կամ կարող է վնասել որևէ գործընկերոջ հետ փոխշահավետ համագործակցությանը: Կարծում եմ՝ պատասխանը մեկն է: Սա ընտրություն է հանուն մեր երեխաների ու թոռների, առավել ևս, որ խոսքը ոչ թե ԵՄ-ին անդամակցելու, այլ նրանց պես և «նրանց կյանքով» ապրելու համար ժողովուրդների այդ ընկերակցության հետ սերտ համագործակցությունն օգտագործելու մասին է: Ինչպես ասում են՝ "и ничего личного":