Տարին բացվեց, «կինոն» սկսվեց

Տարին դեռ նոր է սկսվել, բայց ձևական թուքումրի, «տնական» ավանտյուրիզմի ու «էկստրավագանտ» դեմագոգիայի պակաս չի զգացվում:

Որքան ուզում ես խոսել լավից ու լավատեսականից, էլի ստիպված խոսում ես «լավից» ու լածիրակներից:

Շատերիս տրամադրությունը, թեկուզ արհեստականորեն կամ ինքնախաբեությամբ, չեզոքի վրա է դրված, փորձում ենք նկատելու չտալ խայտառակ բացերը, թերությունները, մեզ պահել բարեկրթության ու քաղաքավարության շրջանակներում, բայց արի ու տես՝ միևնույն է բերանդ բացել են տալիս:

Նայում ես լուրերն ու տեղեկանում, որ «Բատյայի ուրվականը» շրջում է մարզերում:

Մոդիֆիկացված ու կատարելագործված «տեղական Բատյան» իր ամպլուայի մեջ, աննախադեպ էնտուզիազմով շոու է անում, ժողովրդի քոռ աչքը իր բարի, հոգատար ու սկզբունքային կերպարով լուսացնում:

Դե համայնքն էլ ՝ «զորավոր է»:

Տեսնում է ու հրճվում, թե բա տեսե՛ք, ինչ արդար առաջնորդ ունենք, մարզերի դպրոցներում անձամբ ռեվիզորություն է անում, կախիչ, դուռ ու բռնակ, ցնցուղ ու ծորակ է ստուգում:

«Զորավոր համայնքն» իր օրհնությունն է տալիս, որ հայտնաբերած անհամապատասխանեցումների համար հրաժարականների վարար ու քավոր-սանիկների նշանակումներ է սկսվել:

Բայց երբ մեկ օրում մահվան երկրորդ դեպքն է գրանցվում զինված ուժերում, սրտի կանգով զինվոր մահանում զորամասում, 15 զինվոր մոխրանում է կացարանում, բարդակն էլ հասել է գագաթնակետին՝ մի զինվորական անգամ չի ազատվել պաշտոնից:

Ապշում ես, որ բողոք կամ հանրային պահանջ չի ձևավորվում:

Մի յուրահատուկ շոու էլ այսօր կազմակերպել էր իր «կիրթ ու կառուցողական» գործընկերը, ով շատ անկեղծ խոսեց այս տարվա նպատակների ու անելիքների մասին՝ փաստացի վերջնագիր ներկայացնելով Հայաստանին:

Վերջինս հստակ ձևակերպեց իր ասելիքները.

Ըստ այդմ՝

ՄԻՋԱՆՑՔ

«Զանգեզուրի միջանցքը պետք է անցնի Մեղրիով։ Մարդիկ և բեռները այդ հաղորդակցությամբ պետք է Ադրբեջանից Ադրբեջան (Նախիջևան) անցնեն առանց որևէ ստուգման»: Այլ ճանապարհներ նրան չի հետաքրքրում:

ԱՆԿԼԱՎՆԵՐ

«Ադրբեջանական գյուղերի հարցը մշտապես օրակարգում է։ Դրանք օկուպացված են և պետք է հետ վերադարձվեն»:

ԴԵԼԻՄԻՏԱՑԻԱ ԵՎ ԴԵՄԱՐԿԱՑԻԱ

«Մենք դեմ ենք 1970-ականների քարտեզներով դելիմիտացիային:

Իսկ նախնական աշխատանքները կտարվեն միայն Թովուզ-Ղազախ ուղղություններում»:

ԶՈՐՔԵՐԻ ՀԵՏՔԱՇՈՒՄ

«Մենք որևէ հետքայլ չենք կատարելու այն տարածքներից, որոնք զբաղեցրել ենք 2021 թվականի մայիսին ու 2022 թվականի նոյեմբերին։ Դրանք արդեն իսկ մեր տարածքներն են»:

Նաև`

* «Բաքուն մտադիր չէ զորքերը հայելային տարբերակով հետ քաշել»:

* «Հարյուր հազարավոր ադրբեջանցիներ, որոնք բռնի տեղահանվել են Հայաստանից, պետք է վերադառնան իրենց ծննդավայր»:

Եվ այս ամենը չէր կարող ամփոփվել առանց՝

«Ներկայիս Հայաստանը դա Արևմտյան Ադրբեջանն է: Այդ տարածքներում երբեք Հայաստան չի եղել, ներկայիս Հայաստանը ստեղծված է մեր պատմական հողերի վրա։

Երևանը պատմական ադրբեջանական քաղաք է, որի հանձնումը Հայաստանին պատմական հանցագործություն է։ Որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ մեր հողերը մաս-մաս ապօրինի կերպով հանձնվել են Հայաստանին։ Ջերմուկը ևս մեր նախկին «Իստիսու» քաղաքն է: Մենք շարունակելու ենք զինվել, ու թող փորձի Հայաստանը զինվի» հիվանդ երևակայությունների:

Ինչ խոսք՝ ոչ մի ասածը, համենայն դեպս, թե՛ ինձ, թե՛ իմ լսարանի համար նորություն չէր:

Բազմիցս ենք խոսել Ալիևի իրական նպատակների, նկրտումների ու ծրագրերի մասին:

Ես վերջինիս բնավ չեմ մեղադրում:

Անկեղծ թշնամի է, «հաղթանակել է», աստեղային ժամն է, էյֆորիկ հոգեվիճակում է, համաժողովրդական հարգանք է գործով ձեռք բերել, բայց և չի բարբաջում:

Փորձը ցույց է տվել, որ առ այսօր նրա բոլոր ասածներն իրագործվել են:

Չեմ մեղադրում, որովհետև թշվառ ու ապիկար, արկածախնդիր ու ապաշնորհ ՀՀ իշխանություններն են երկարացրել նրա լեզուն ու ազատություն տվել ձեռքերին:

Ո՞վ չլիներ, որ չօգտվեր նման պատեհ իրավիճակից:

Ո՛չ մի հակադարձում, ո՛չ մի արժանի պատասխան չի տրվում այս ամենին:

Լավագույն դեպքում՝ ՀՀ արտգործնախարարը հազիվ էլ ասի, թե «Ադրբեջանի առաջարկներում կա որոշակի հետընթաց. Բաքուն պետք է հստակ ճանաչի ՀՀ ամբողջականությունը»:

Ինչևէ, ասում և անում են այնքանն ինչքան բաշարում են կամ անում են այն, ինչ տրված է ցուցումով:

Պարզապես ականատեսն ենք դառնում կազմաքանդված անվտանգության համակարգի, որը տանելու է ինքնիշխանության ու պետականության կորստի:

Մենք տեսնում ենք մի գործընթաց, թե ինչպես Բաքուն, թքած ունենալով ցանկացած արտաքին ճնշումների վրա, հերթով անցնում է բոլոր այն կարմիր գծերի վրայով, որոնք սահմանվել էին Փաշինյանի և նրա իշխանությունների կողմից։

Մենք ականատեսն ենք անվերապահ կապիտուլյացիայի:

Ավելին՝ Ալիևը Հայաստանի դեմ նոր պատերազմի, ամբողջ տարածքի նկատմամբ հավակնությունների, անեքսիայի, «միջանցքի» նախագծի իրականացման համար ստեղծում է նոր «լեգիտիմ» հիմքեր:

Ինչ խոսք վիճակը բարդ է:

Ծանր տարի է սպասվում:

ՈՒ ավելի ծանր հետևանքներով, եթե այս իշխանություններն այս տարի ևս շարունակեն ղեկավարել երկիրը:

Փաստ է՝ Արցախը տվեցին հանգիստ չենք ապրում, ինչպես որ ասում էին:

Զոհաբերեցին Արցախը, որ 29.8-ը «կադաստրի վկայականով» մնա, դա էլ չի մնացել:

Այսօրվա դրությամբ ՀՀ-ն 28.5 է:

Աստվածն ու Ալիևը գիտեն, թե մինչ տարեվերջ թիվն ինչ կդառնա:

Այնպես որ, մնում է ասել՝ հրաժարական տու՛ր ու հեռացի՛ր:

Գոնե հիմա:

Որ էլ առիթ չունենաս արհավիրքներից հետո ինքնարդարանալու:

Թեկուզ գիտես, որ ինչ էլ անես ու չանես էլի կմարսես:

Այս անգամ անդառնալի հետևանքները ճագատագրական են լինելու ողջ ազգի ու պետականության համար:

Դու ինքդ գիտես, որ բանակցողը պետք է փոխվի, որ քեզ լուրջ չեն վերաբերվում, որ դու մարտնչող տգիտությամբ շարքային պոպուլիստ դեմագոգ ես ում ձեռքն է ընկել իշխանություն:

Դու քո փայ անելիքն արել ես:

Քեզանից գոհ են ու շնորհակալ:

Գոնե հիմա, սեփական կաշիդ փրկելու համար գլխիդ ճարը տես:

Մորթապաշտությունդ գահին նստելով երկար չես ձգի:

Քադաֆին քեզ օրինակ:

Դու ձախողել ես, տապալել անգամ սեփական օրակարգդ:

Ներողություն խնդրիր և հեռացիր:

Խիղճն արթուն պահած, խոհեմություն ունեցող, սթափ ու գիտակից շրջապատի մարդիկ (եթե իհարկե այդպիսինները կան), հորդորե՛ք, կո՛չ արեք, որ հեռանա:

Վաղը դուք էլ եք ողջ պատասխանատվությունը հետը հավասար կրելու, խելքի՛ եկեք:

Մեզ անհայրենիք մի՛ դարձրեք:

Միևնույն է, դուք հասկացողը չեք, որ հողը մեր ոտքերի տակ է ոչ թե տրորելու համար, այլ որպես հենարան:

Որ հողի այսօրվա տված հացը մերն է, իսկ հողը՝ չծնվածներինը:

Գոնե գալիք սերնդի համար քայլելու և հենարանի տեղ թողեք:

Դավիթ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ