Անազատության մեջ գտնվող Ա. Աշոտյանը հրապարակել է «Post Nikol. Ի՞նչ անել ազգ մնալու համար» հոդվածը։ Երևի բնական է, որ նման բարդ հարցադրումներն արվում են նման պայմաններում. մի բանտում հեղինակն է, մյուսում՝ հայրենիքի մի հատվածը, իսկ լայն հասարակությունը մոտավորապես ռազմագերու կարգավիճակում է։

Ռուսաստանի ղեկավարությունն այսօր փորձում է հնարավոր ամեն ինչ անել Արցախի բնակչությանն Ադրբեջանի մեծամասշտաբ ագրեսիայից և ցեղասպանությունից փրկելու, Ադրբեջանի կողմից Հայաստանի նկատմամբ պատերազմի սանձազերծումը և առնվազն նորանոր տարածքների բռնազավթումը կանխելու համար: Հետևաբար այս առումով բնավ զարմանալի չէ, որ խիստ քննադատության ու հանիրավի մեղադրանքների է արժանանում Ադրբեջանի ղեկավարության, օրերս, մասնավորապես, Ադրբեջանի արտգործնախարարության կողմից:

Քաղբանտարկյալ ԱՐՄԵՆ ԱՇՈՏՅԱՆԸ կալանավայրից նոր հոդվածաշար է սկսել, տեղեկացնում է «168.am+»-ը: Ի՞նչ տեսլական է ունենալու վերածնվող հայ հասարակությունը: Ո՞րն է մեր իղձը, ազգային երազանքը:

Գուցե մտածելու տեղի՞ք տա էս ամենը, գուցե ինչ-որ մեկի դեմքին քմծիծաղ նկարի, չգիտեմ, բայց գրեմ:

Մի քիչ էլ ուսումնասիրելով երկնային գործերը, թե՝ որ ուղղությամբ են գլխներիս թափվում անարդար պատիժները, տեսա, որ այնտեղ էլ թեժ պայքար է գնում երկու տիրակալների միջև, համարյա՝ ինչպես մեզ մոտ:

Արևելքի ու Արևմուտքի միջև անհամաձայնության ու հակամարտության անհավասարակշիռ ռեժիմը լավագույնն է Թուրքիայի համար, քանի որ նրա դինամիկ բալանսն այդ երկու կողմերի միջև հնարավորություն է տալիս կատարելու ամբիցիոզ ու հավակնոտ քայլեր, որոնք նրա կալիբրից բարձր ու բարդ են։

Արցախի գոյապայքարի մասին գիտի ողջ աշխարհը։ Եվ չկա մի դիվանագետ, մի քաղաքագետ, մի կայսր, մի նախագահ, որ այդ հզոր պայքարի պատմությունը չիմանա։

Հետո էլ զարմանում ու նեղանում եք, որ Հայաստանին ու Արցախին միջազգային ասպարեզում լուրջ ընդունող, ուշադրություն դարձնող ու օգնող չկա:

Երբեմն միտքը գալիս է, բայց չգիտես՝ ոնց ձևակերպես: Առնվազն՝ ոնց ձևակերպես, որ քեզ գժի տեղ չդնեն: Օրինակ՝ միտքը եկավ. հայերի հիմնական ողբերգությունն այն է, որ իրենք չափազանց առողջ ժողովուրդ են: Առողջ՝ ֆիզիկապես:

Մարդ պետք է հաստատուն արժեքներով ապրել գիտենա: Ասացին, թե մարդասիրությունը, հայրենասիրությունը, բարությունը, գեղեցիկն ու հուզականը, հոգևորն այս աշխարհի արժեքներն են...։ Ապրեցի՜, ապրեցի դրանցով ու հասկացա դրանցից յուրաքանչյուրի արժեքը: Մի օր էլ երբ հասնում ես գիտակցական մի աստիճանի,հասկանում ես, որ չընկրկելդ տեսակ է, լավատեսությունդ և կամքդ բնավորություն, ուժեղ մնալը՝ գենետիկ ու ճակատագրական, սկզբունքներդ հիմնավոր, անխախտ և խորը, իսկ հոգիդ՝ հաստատուն... Թումանյանը կասեր՝ Իմ հոգին հաստատ է, ինչքան էլ ալեկոծություններ ունենա: