Այսօր՝ ժամը 18:30-ին, ընտանիքիս, հարազատներիս, մտերիմներիս, արտերկրից ժամանած հյուրերիս հետ լինելու եմ Հանրապետության հրապարակում...

Հարցնում են, թե «ի՞նչ է տալիս հանրահավաքին գալը»:

«Հայրենասիրությունը», գուցե, ոչ միայն կռվի ժամանակ պայքար տալն է, որքան նաև гражданский կյանքում ՀՀ-ում ապրելը, սերունդ կրթելը, քայլեր անելը:

Շատ ամոթալի վիճակ է, բայց պատկերացնու՞մ եք, եթե Սրբազանը այս շարժումը նախաձեռնած չլիներ՝ որքան ավելի ամոթալի էր լինելու...

Լուսանկարում ջրհեղեղից տուժած ճանապարհները վերականգնելու համար քարտեզի վրա բացատրություններ տվողը «Ճանապարհ» ընկերության տնօրեն, 2000-2009թթ. Լինսի հիմնադրամի «Ճանապարհաշինության ԾԻԳ» ՊՀ տնօրեն Էդուարդ Բեզոյանն է՝ «նախկիններից» ամենանախկինը։

Իրականում ես շատ ուրախ կլինեի, եթե Հայաստանում գործեին ոչ թե քաղաքական կոնյուկտուրայի և հավանական ֆինանսական աջակցության վրա հիմնված ու իրենց որպես արևմտամետ կամ ռուսամետ, իսկ որ ավելի վատ է` հայակենտրոնի անվան տակ «-մետ» «վաճառող» ուժեր, այլ իրական` քաղաքակրթական ընտրությամբ արևմտամետ, ռուսամետ և հայաստանակենտրոն ուժեր, որոնք, իրենց քաղաքակրթական ընտրությամբ, իրապես կարող են Հայաստանի համար ճանապարհ նախանշել։

-Գնանք Արփենիկ Չարենցի գերեզմանը տեսնենք,-ասում է ընկերս՝ Սուրենը: Արփենիկ Չարե՜նց...

Մեր ամենամեծ թշնամին թմբիրն է։ Այն թուրքից էլ վտանգավոր է: Ցավոք, պետք է ասեմ, որ մեծ տոկոս են կազմում այն մարդիկ, ովքեր չտեսնելու են տալիս մարտահրավերները, ավելին, կարծում են, թե սա գլոբալ խաղի մի մասն է, ու ո՛չ մեր պետությունն է վտանգված, ո՛չ էլ՝ մեր ազգի գոյությունը: Եթե այդպես մտածեր նաև Նժդեհը, ապա այսօրվա Հայաստանը չէր լինի այնպիսին, ինչպիսին կա կամ ընդհանրապես չէր լինի:

Ֆրանսիական հեղափոխության արդյունքում կազմաքանդվեցին հին կարգերը և Ֆրանսիան, դե յուրե, միապետականությունից վերածվեց հանրապետության՝ ազատ և հավասար քաղաքացիների համար։ Հավանաբար շատերը կտարակուսեն, թե մեր երկիրն ինչ կապ ունի միապետության հետ և ՀՀ կոչված սուբյեկտը միապետություն է:

Հայությունը ներկա պահին դադարել է միասնական ազգային «երգչախումբ» լինելուց. խումբը ներսից պառակտված ու ներհակ է, այնտեղից աններդաշնակ, իրար խլացնող, ծղրտան ու օտարալադ ակորդներ են ելնում վեր: