Կարծում եմ՝ Մարտի-1-ը այն ոչ բացառիկ իրադարձություններից է, ցավոք, արյունոտ, որը կատարվել է ԵՌԱՆԱԽԱԳԱՀՆԵՐԻ եռանկյունում, ու սպասել պատասխան նրանց սպասարկու քաղաքական հորջորջված ուժերից և անհատ մանկլավիկներից՝ առնվազն ինքնախաբեություն է:

ՀԱԿ-ական Լեւոն Զուրաբյանը համոզված է, որ մինչեւ Կոնգրեսի մուտքը խորհրդարան, իշխանության կոալիցիան խորհրդարանում ստեղծել էր մի ճահճային մթնոլորտ, մինչդեռ հիմա, ՀԱԿ-ի մուտքը պառլամենտ եւ չորս խմբակցությունների համագործակցության ձեւավորումը եղանակ են փոխել:

Ճիշտ են ասում` հեղափոխությունը միշտ էլ ճգնաժամ է, ինչ էլ ուզում եք անունը դրեք, ինչ պատճառներ ուզում եք բերեք: Ու ամեն ճգնաժամի համար գին կա վճարելու` անկախ ամեն ինչից: Հեղափոխություններից տուժում են բոլորը` թե´ իշխանությունները, թե´ ժողովուրդը: Իսկ ցավալին այն է, որ նման հեղափոխությունները հաճախակի տանում են նաև դեպի պերմանենտ հեղափոխության շրջապտույտը:

Այսօր Բժշկական ինստիտուտի մոտ ականատես եղա, թե ինչպես էր ոստիկանական կարդոնը սուլոցներով, շչակներով, գոռգոռոցով ուղեկցում Գազպրոմի Միլլերին: Այն տպավորությունն էր, թե «ցար ի բոգին» էին ուղեկցում:

Այն որ հուվարի 1-ին 15 ժամ ողջ թաղամասը հոսանքազրկված է եղել, դա ոչինչ: Դրա համար ոչ ոք պատասխանատվություն չի կրում: Այն, որ հունվար ամսվա էլեկտրաէներգիայի ծախսի թվերը ակնհայտ ուռճացված և նկարված են (Նոր-Արեշ թաղամաս), դա էլ ոչինչ, դրա համար էլ ոչ ոք պատասխանատվություն չի կրելու:

Ժողովրդի ընկալմամբ՝ Անդրանիկը շատ ավելին է, քան ժողովրդական հերոսը ու, ինչպես ընդունված է ասել, ֆիդայապետը։ Հայ ժողովուրդը նրան դասում է սրբերի շարքը։ Սա՛ է ամենամեծ գնահատականը ԱՆՀԱՏԻ։

Ճիշտն ասած, անհամբեր սպասում էի կայքի նորամուծություններին: Հետաքրքիր էր շատ, թե ինչ սկզբունքով է այսուհետև իրականացվելու հայկական ցանցի ռեյտինգավորումը:

Էս ինչ տոտալ անգրագիտություն է՝ իմացական և բարոյական: Պարզվում է՝ Սպիտակ քաղաքում «մեծն» Յանուկովիչի անվան հրապարակ է եղել: ՈՒշադիր փնտրենք գյուղարանքում, գուցե Չաուշեսկուի անվան փակուղի կամ Կիմ Իր Սենի անվան մայրուղի է՞լ գտնենք՝ Փավստոս Բուզանդի շքանշանակիր:

Իսպաներենով նկարում են այնպես, ինչպես Գոյան: Գերմաներենով` ինչպես Դյուրերը: Հայոց լեզուն ոչ միայն մագաղաթների գրավորն է, այլև` այդ նույն մատյանների նկարազարդումը:

Երբ Եգիպտոսում մարդիկ արյուն էին թափում, մեր, այսպես կոչված, ծայրահեղական ընդդիմությունը տենչում էր եգիպտական գարուն` հրճվելով Վրաստանի «վարդերի հեղափոխությամբ» և Ուկրաինայի «նարնջագույն» անալոգիայով: Եգիպտոսին հետևեցին Լիբիան և քաղաքացիական պատերազմը Սիրիայում: Այս արյունալի հեղափոխությունները ոչ մի դրական տեղաշարժ չբերեցին վերոնշյալ երկրներում, ինչի վառ ապացույցն է հեղափոխություններից հետո դժգոհ մնացած հասարակ ժողովուրդը: