Այդ տղեքին կարող էին հաղթել միայն թիկունքից դավաճանելով, թիկունքից հարվածելով, թիկունքը չպահելով

Իմ աչքերով տեսած տղեքին հնարավոր չէր հաղթել: Ես պատերեազմից ժամեր անց կանգնած Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում, որտեղից շարժվում էին ավտոբուսները դեպի առաջնագիծ նայում էի նրանց աչքերին ու փորձում էի գտնել վախ:

Վախի նշույ անգամ չկա:

Նրանք վերջին ծխախոտները հանգցնում էին ու անձայն նստում ավտոբուս:

Չգիտեմ նրանց գլխում այդ րոպեին ինչ էր կատարվում: Թիկունքում հայրենիքն էր ու ընտանիքը:

Ես կանգնած լացում էի, որովհետև հասկանում էի, որ նրանցից շատերը չեն վերադառնալու:

Պատերազմը չի խնայում, պատերազմը մահ է...

Այդ տղեքին կարող էին հաղթել միայն թիկունքից դավաճանելով, թիկունքից հարվածելով, թիկունքը չպահելով:

Անի ԿԱՂԻՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ