Հրանտ ՏԷՐ-ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ. Ազատության արքայությունն այս աշխարհից չէ

Մի բան չեմ կարողանում անկեղծորեն հասկանալ, երբ մարդիկ ասում են՝ վա՛յ, դարձար կուսակացկան, ազատությունդ կորցրեցիր: Հասկանում եմ ինչի մասին են խոսում, բայց առանց ձևեր թափելու՝ այնքան խորթ է ինձ նման մոտեցումն ազատության խնդրին, որ նույնիսկ դժվարանում եմ բացատրել մարդկանց, թե ինչ աստիճանի համաձայն չեմ: Ես ազատությունը ճանաչում եմ որպես մարդկային ներքին հոգեբանական որակ, որը հնարավոր չէ սահմանափակել որևէ արտաքին գործոնով: Դա մարդու ներքին անկաշկանդվածությունն է, կարևոր պահերին անաչառ լինելու կարողությունը և այլն, և այլն: Կուսակցությունն ի՞նչ է, որ կարողանա մարդուն փոխել: Նույն հաջողությամբ կարելի է ասել, որ մարդու ազատությունը սահմանափակում են պետությունը, համալսարանը, ընտանիքը, ցանկացած հասարակական հաստատություն: Դե եկեք հրաժարվենք քաղաքացիությունից, կրթությունից, ամուսնությունից: Ընդ որում, դրանք կուսակցության համեմատ շատ ավելի հզոր գործոններ են: Բայց որքան էլ դրանք արտաքին ազատությունը սահմանափակեն մարդու, մենք գտնում ենք, չէ՞, տարբերակներ, որպեսզի պահպանվի մեր ներքին ազատությունն ու միաժամանակ չվերածվենք ապասոցիալական էակների: Ի վերջո, մարդ որքան ցածր կարծիքի պիտի լինի իր ներքին կարողությունների մասին, որ մտածի, թե կակոյ-նիբուձ կուսակցական պատկանելություն կարող է իրեն զրկել ազատությունից: Կներես, բայց ուրեմն ի սկզբան անազատ ես, եղբայր կամ քույր: Ազատության արքայությունն այս աշխարհից չէ՝ նոր չի ասված:

Մեկնաբանություններ