Ռոբերտ ՄԵԼՔՈՆՅԱՆ. Կիսատ-պռատ, անհավես, ձևական կամ խոտան աշխատանք ենք անում

Իմ կարծիքով՝ մեր ժամանակակիցներին ամենից շատ պակասում է սերն իրենց մասնագիտության հանդեպ: Շատերը նույնիսկ խիստ հարկադրված են կատարում իրենց պարտականությունները, չկամությամբ: Գլուխ են պահում, ժամանակ սպանում…Այդպես է ողջ սոցիալական սանդուղքը՝ վերևից ներքև:
Քաղաքական գործիչներն իրենց պաշտոններից միայն հնարավորին չափ նյութական օգուտ են ուզում քաղել, իբրև թե չգիտեն` նախկին պետական մեծ գործիչներն ի՜նչ բավականություն են ստացել իրենց «պետական» գործերը «հմտորեն» վարելուց, փորձում են տպավորություն ստեղծել, որ իրենք ուրիշ են, սուրբ են, պուպուշ են:
Փոխանակ պահելու իրենց արտադրանքի, մակնիշի պատիվը, արդյունաբերողներն աշխատում են հնարավորին չափ շատ փող վաստակել` կեղծելով իրենց արտադրանքը, խաբել, բանվորներն իրենց տերերի հանդեպ քիչ թե շատ օրինական թշնամանքով լցվելով`հիմնականում կիսատ- պռատ, անհավես, ձևական կամ խոտան աշխատանք են անում: Այսօր մարդկանց մեծ մասը իր աշխատանքին, գործին նայում է իբրև մի տհաճ պարտականության, մի տհաճ անհրաժեշտության, որպես անիծյալ տաժանակիր աշխատանքի, այնինչ այն պետք է դիտվեր իբրև գոյության և երջանկության իմաստ:
Մինչդեռ որքա՜ն երջանիկ կլինի մարդկությունը, եթե աշխատանքը գոյությունը մի կերպ պահպանելու փոխարեն դառնա ստեղծելու, արարելու հաճելի զբաղմունք: Որպեսզի այս հրաշալի փոփոխությունը տեղի ունենա, երևի թե պետք է, որպեսզի բոլոր մարդիկ հետևեն արվեստագետների օրինակին:
Պատկերացնո՞ւմ եք՝ հրաշք կատարվի, և յուրաքանչյուրն իր աշխատավայրում «արվեստագետ» դառնա, քանի որ լինել արվեստագետ բառի ամենալայն իմաստով, նշանակում է ստեղծագործել, աշխատել և հաճույք ստանալ կատարածից:
Պատկերացնո՞ւմ եք, որ այդպիսի արվեստագետներ հայտնվեին արհեստի, մյուս մասնագիտությունների բնագավառում: Օրինակ, ատաղձագործ արվեստագետներ, որ երջանիկ լինեին շաղափն ու աքցանը հմտորեն օգտագործելով, որմնադիր, ներկարար արվեստագետներ, որ մեծ սիրով պատ շարեին, գաջ քսեին: Հրուշակագործ, դերձակ, վարորդ, մանկավարժ, այլ մասնագետներ` այս ամենը մի հրաշալի հասարակություն կստեղծեր, այնպես չէ՞:
Է՜, ցավոք, հասարակությունը նախ ինքը պետք է նման հրաշալի պայմաններ ստեղծի, չէ՞:

Մեկնաբանություններ