Բաքվում խոշտանգվող հայ գերիների անորոշ ճակատագիրը շարունակում է մնալ ախտահարված հայ հասարակության ողբերգություններից մեկը։ Այս ողբերգությունն ավելի է թանձրանում, երբ իշխանությունների անտարբերությունն ու անհոգությունը երբեմն-երբեմն հիմքեր են տալիս մտածելու, որ գերեվարվածների ընտրությունն էլ էր հանցավոր համաձայնության արդյունք, և նրանք երբեք չպիտի ազատ արձակվեն, որպեսզի չխոսեն։
Երեկ հայտնի դարձավ, որ Իսրայելի իշխանությունները որոշել են հետաձգել Իրանի վրա հարձակումն ամերիկյան ԶԼՄ- ներում դրա նախապատրաստման մասին հույժ գաղտնի փաստաթղթերի արտահոսքից հետո:
Իմ Արարատ, թույլ տուր այսօր ես էլ երգեմ սիրուս մասին,
Գիտե՜մ, շատ են քեզ գովերգել՝ քո հանճարեղ որդիքն անգին,
Բայց, դե, ես էլ քո զավակն եմ, թեկուզ այնքան ո՛չ փառունակ,
Եվ իրավունք ունեմ, հարկավ, երգեմ սիրուս մասին անհագ։
Երբեմն զարմանում ես, ապշում. այդ ի՞նչ գերբնական ուժ են ունեցել մեր տատուպապերը, այդ որտեղի՞ց նրանց կամային այդ հատկանիշները, այդ կամքի ուժը, որ ապրեցրել է, ուժ տվել։
Հեռու չգնամ, օրինակ,հ այրական տատս` Խալո բաբոս։
Հայաստանը խզու՞մ է իր կապերը Ռուսաստանի հետ:
Ձգտում է ռուսական բազա ու Հայաստանի տարածքով անցնող ՌԴ պետական սահմանից ռուս սահմանապահ զորքերը հանե՞լ:
ՈՒ որպես հիմնավորում բերվում է երկողմ որոշակի շրջանակների հռետորիկան:
Այն հարցին, թե ո՞ր հասարակական կարգն է ավելի լավը, դեմոկրատիա, թե ավտոկրատիա կոչեցյալները, մի կողմ դնելով անվանումների պայմանականությունը, պետք է հարցին մոտենալ այն տեսանկյունից, թե տվյալ քաղաքական, տնտեսական, բարոյահոգեբանական և այլ պայմաններում դրանցից որն է ավելի կենսունակ։
Բաքվում COP29 կլիմայական գագաթնաժողովի շրջանակում Ղազախստանը, Ուզբեկստանը և Ադրբեջանը համաձայնություն ձեռք բերեցին Եվրոպա մաքուր էներգիայի (the Green Road) արտադրության և փոխանցման միասնական համակարգ ստեղծելու շուրջ։ Այս ծրագիրը համագործակցության նոր հնարավորություններ է բացում Կենտրոնական Ասիայի և Հարավային Կովկասի երկրների միջև, հատկապես էներգետիկ համակարգերի ինտեգրման և եվրոպական շուկա կանաչ էներգիա մատակարարելու հուսալի ուղիների ստեղծման առումով: