ԱՄՆ-ի նորընտիր նախագահ Դոնալդ Թրամփի անցումային թիմում ամենաազդեցիկ անձ համարվող գործարար Իլոն Մասկը և ՄԱԿ-ում Իրանի մշտական ներկայացուցիչ Ամիր Սաիդ Իրավանին Նյու Յորքում քննարկել են Վաշինգտոնի ու Թեհրանի հարաբերություններում լարվածությունը նվազեցնելու ուղիները։ Նրանք դրական են որակել բանակցությունները և ասել, որ սա «լավ նորություն» են համարում։               
 

Վիճաբանություն 34 համարի ավտոբուսում

Վիճաբանություն 34 համարի ավտոբուսում
25.07.2013 | 15:43

Այսօր, երբ բարձրացա վերոնշյալ ավտոբուս, արտաքուստ ամեն ինչ խաղաղ էր. բոլոր ուղևորները (թվով տասը-տասներկու հոգի), հանգիստ նստած էին: Ես դեռ չէի հասցրել պայուսակում տեղավորել ձայնագրիչս, ձեռքիս էլ ակտիվիստների «նվիրած» թռուցիկներն էին:

Վարորդը անմիջապես գլխի ընկավ` կամ լրագրող եմ, կամ ակտիվիստ: Երբ տեղավորվեցի ամենավերջին ազատ նստարանին, որպեսզի ավելի մոտ լինեմ մյուս ուղևորներին, նա ուշի-ուշով սկսեց հետևել իմ գործողություններին: Զրույցի բռնվեցի կողակիցներիս հետ`թեման ուղեվարձն էր: Հարցրեցի, որքա՞ն եք վճարելու. ձայն չհանեցին: Ասացի` 100 կտաք և ձեռքիս թռուցիկները բաժանեցի կողքիս նստածներին: Մյուսները ևս խնդրեցին:
Թռուցիկներն ընթերցելուց հետո, որտեղ գրված է «Վճարի՛ր 100 դրամ», «Բոյկոտի՛ր թանկացումը», «Թույլ մի՛ տուր քեզ խաբել», «Արթնացի՛ր, հայ ժողովուրդ» և այլն, ուղևորները կարծես, իսկապես «արթնացան» և սկսեցին ոգևորված բարձրաձայն կարծիքներ արտահայտել:
«Հարյուր դրամից ավել չեմ տալու, դա էլ ա շատ... ինչի՞ պիտի 150 տամ: Մի ժամ, արևի տակ կանգնած, ես էլ ճնշումով հիվանդ մարդ, ավտոբուսի եմ սպասել, դրա համա՞ր, թե՞, որ դռներից կախված առավոտները գործի եմ գնում: Էսքանից հետո գոնե սպասարկումը նորմալացնեն»,-ասաց կողքիս նստած մի կին:
«Մեր ժողովրդի մեջ չկա էդ խասյաթը, որ համախմբվեն, մի մարդու նման դրանց սաղի աչքերը հանեն: Բայց լավ եղավ`սենց եղավ, թե չէ մի օր էլ կլսեինք`մեր սուսիկ-փուսիկ Տարոնը նախագահ է դարձել: Լա՜վ եղավ, դե գնացեք, տեսա՞ք ինչ արեց, էնքան էիք պաշտում, Աստված էիք սարքել...էդ էլ ձեր սիրելի Տարոնը»,-լրացրեց մեկ ուրիշը:
«Ամիսը 45 հազար դրամ եմ ստանում, տանն էլ հիվանդ ունեմ, տրանսպորտն էլ սենց թանկացավ, հեչ մտածում ե՞ն ոնց ենք ապրելու»,-ասաց մի կին, ում խոսքով, գումար վաստակելու համար խնամում է մի տատիկ (ի դեպ, նա էլ երիտասարդ չէր, վաթսունին մոտ կին էր):
«Թոշակս բարձրացրե՞լ են, որ տարանսպորտի գին են բարձրացնում: Ես չեմ աշխատում, ոչ էլ աշխատող ունեմ: Մեկը չկա ասի`ես էդ 50 դրամն ունե՞մ, որ քեզ տամ»,-զայրացրած հավելեց մեկ այլ տատիկ:
Վարորդը, որ մինչ այդ համբերատար լսում էր այդ խոսակցությունները և քթի տակ մրթմրթում, էլ չդիմացավ. «Հեսա սաղիդ կիջցնեմ, ներվերս հերիք ա ուտեք, զզվցրիք»:
«Լավ էլ կանես, իջեցրու, գնա գործադուլ արա, պահանջի աշխատավարձդ բարձրացնեն, ոչ թե ուղևորների հետ վիճաբանի… Ի՞նչ անեմ, վարորդը մեղք չունի, բա ես մեղք ունե՞մ, որ հնարավորություն չունեմ»,-ասաց մի պապիկ:
Մի շատ ճարպիկ կին էլ սկսեց ելույթ ունենալ վարորդի դիրքերից. «Շատ անշնորհակալ ազգ ենք, մեզ մի հատ Ստալին ա պետք, որ միշտ բռունցքը գլխներիս լինի: Մի 50 դրամի համար վարորդի վրա եք հարձակվել, էս խեղճն ի՞նչ անի»:
Այս խոսքի վրա` աջ ու ձախից վրա տվեցին. «Ձենդ տաք տեղից ա գալիս, երևում ա վիճակդ լավ ա՞, աշխատող ունե՞ս…»:
«Շատ էլ լավ ունեմ, խի պիտի չունենամ, դուք էլ ունեցեք, նախանձ ազեք եք, նախանձ…»,-պատասխանեց տիկինը:
Ի դեպ, այս ընթացքում, տարբեր կանգառներից ավտոբուս բարձրացող քաղաքացիները նույնպես խառնվում էին այդ վեճին, իսկ իջնողները վճարում էին միայն 100 դրամ:
Ես, որ արդեն պետք է իջնեի`միջամտեցի այդ վիճաբանությանը` առաջարկելով առանց վիճելու և միմյանց վիրավորելու, ինձ պես վճարել 100 դրամ, շնորհակալություն հայտնել և իջնել:

Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ

Հ.Գ. Ամբողջ ճանապարհին ինձ մի փոքր մեղավոր էի զգում: Չ՞է որ ամեն ինչ սկսվեց ինձնից: Գուցե չարժե՞ր մարդկանց բորբոքել, վրդովմունք պատճառել: Բայց հետևիցս հնչած արտահայտությունը` «ապրե՛ս, աղջիկ ջան», ոգեպնդեց ինձ և վստահություն ներշնչեց: «ՈՒրեմն`արժեր», մտածեցի:
Սա մեր բոլորի պայքարն է. կարևոր չէ ով ես`լրագրող, վարորդ,
ակտիվիստ, թոշակառու, թե ամենօրյա քաղաքաբնակ ուղևոր…Կարևորն այն է, որ մեր աշխատանքի, ակտիվ գործունեության շնորհիվ` մեր հասարակությունն իսկապես «արթնանում է», և դա անչափ ուրախալի:
Մենք ենք մեր քաղաքի տերը:



Դիտվել է՝ 2556

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ