Մերօրյա հայ զինվորականությունն ու ժողովուրդը պետք է ոգեշնչվի ոչ հեռավոր անցյալի մեր հերոսներով և պատրաստ լինի հայրենիքի ազատագրմանը։

1919 թ մարտի 12-ին, մառախլապատ ու անձրևամաշ օրվա կեսօրին, Գորիս քաղաք հասավ փոքրիկ հեծյալ մի ջոկատ և կանգ առավ գավառային վարչության շենքի առջև։ Նրան ընդառաջ գնաց Զանգեզուրի ազգային խորհրդի գրեթե ողջ կազմը` դիմավորելու Երևանից ժամանած հյուրերին։ Սևաթույր նժույգին բազմած, բարձրահասակ, նիհարավուն սպան ճարպկորեն թամբից ցատկեց գետնին և ողջունելով բոլորին` ներկայացավ` ամեն ձեռքսեղմումից հետո կրկնելով իր կոչումն ու ազգանունը . -Շտաբս-կապիտան Շահմազյան։

Աշխարհը, ինչպես գիտեք, արդեն որոշակի կառուցվածք ունի։ Եվ այն հարյուրամյակների ընթացքում է որպես այդպիսին ձևավորվել։

Եվ Արարատը մերը եղավ արյամբ, հոգով ու ներշնչանքով, Տիրոջ կնիքով կտակվեց մեզ իր լիակատար արարվածքով․․․

Ժամանակավոր կրկես, կարուսել, ծաղրածուներդ արցունքներ ունեն, քո բաց հարթակում. նույն խաղի մեջ են հեծյալ ու քայլող, մուրացիկ ու տեր...

1921 թ. սկիզբ. հատված Տիրայր սրբազանի և Անդրանիկ Օզանյանի զրույցից

Բառերս վաղու՜ց անզոր են, անուժ՝ քեզ այս մահաբեր նինջից հանելու, ինքդ քո կամքով դարձար խաժամուժ՝ մի անլուծելի խրթին հանելուկ...

1920 թ. սկզբին, օգտվելով ‎ֆրանսիացիների անտարբերությունից, քեմալականները հարձակման անցան Կիլիկիայի ուղղությամբ` դեպի Մարաշ:

Ծովասարի անուշ լանջին փափուկ պառկել վայելում էր զով հանգիստը որսից հետո Դավիթ հսկան` բուն հերոսը մեր էպոսի. ինքը դեմքով արեգակին, Մարութա բարձր Աստվածածինն իր թիկունքին: