Ընդդիմության երեկվա խորհրդարանական լսումները տեսա, բայց ոչ թե նիստը նայելով, այլ բոլոր խոսնակների ելույթները առանձին-առանձին իրենց էջերում պարտաճանաչ զետեղված...

1995 թվականի հուլիսի 5-ին ընտրակեղծիքներով կայացած հանրաքվեով ընդունվեց ՀՀ սահմանադրությունը։ Տասը տարի անց՝ 2005-ին, այն փոփոխության ենթարկվեց, ևս 10 տարի անց՝ 2015-ին, Սահմանադրությունը նորից փոփոխության ենթարկվեց, պերմանենտ պատերազմի մեջ գտնվող Հայաստանը դարձավ խորհրդարանական կառավարման, այսինքն՝ կոլեկտիվ անպատասխանատվության երկիր։

Գործող վարչապետը պնդում է, որ եթե մեր ազգային անվտանգության առաջին երաշխիքը բանակն է, ապա դա նշանակում է, որ մենք չունենք անվտանգության համակարգ, իսկ դրանից առաջ ասում էր, որ Կիրանցում տնկած սյուներն են մեր անվտանգության երաշխիքը, նկատի ունենալով, որ դա մի սահման է, որը ճանաչում են և՛ Հայաստանը, և՛ Ադրբեջանը:

Մերձավոր Արևելքը մի մեծ ճահիճ է, որտեղ հայտնվողները պետք է պատրաստ լինեն հսկայական ֆինանսական և մարդկային ռեսուրսներ կորցնելուն։ Թուրքիան, որ լավից-վատից ճանաչում է տարածաշրջանը, չդիմացավ գայթակղությանը և մտավ այդ խաղի մեջ ու մինչև հիմա չի կարողանում ո՛չ դուրս գալ, ո՛չ էլ որևէ առարկայական առաջխաղացում ունենալ։

Ինչպես գրել է ժամանակակից քաղաքական գիտության և միջազգային հարաբերությունների վրա մեծ ազդեցություն թողած պրոֆեսոր Սամուել Հանթինգթոնը, ազգերը քաղաքականությունն օգտագործում են ոչ միայն իրենց շահերը առաջ մղելու, այլև իրենց ինքնությունը ձևավորելու համար. «Մենք գիտենք, թե ով ենք, երբ գիտենք, թե ովքեր չենք, և հաճախ, երբ գիտենք, թե ում դեմ ենք մենք, ինչը ձևավորում է մեր մշակութային նախընտրությունները, ընդհանրություններն ու տարբերությունները։ Այն ազգերը, որոնք հստակ պատասխաններ են ձևավորել այս երեք հարցերի վերաբերյալ (ովքեր ենք մենք, ովքեր մենք չենք և ում դեմ ենք մենք), ունեն ամուր, ինքնամոտիվացնող, ինքնաբավ ազգային, քաղաքական ու քաղաքակրթական ինքնություն և ներքին մշակութա-արժեհամակարգային դիմակայունություն»։

Ատում եմ, քանզի անզոր եմ այն ուժերի հանդեպ, որոնք իմ դժբախտության պատճառն են: Մինչդեռ՝ ատելության խոսքը արգելված է:

Այո՛, ինձ համար միշտ էլ նիկոլը կեղտ է եղել, իսկ իր աննան բարոյականությունից զուրկ։ Ավելի շուտ ես նրանց երբեք մարդատեղ չեմ դրել, քանի որ խորքից գիտեի նրանց։ Պարզապես արհամարհել եմ, չեմ նկատել։

Ո՞վ Է քուրդը, որտեղ է Քրդստանը: Սկսեմ մի փոքրիկ հուշից: Երբ համալսարանի առաջին կուրսում էի, մեզնից մեկ կուրս բարձր սովորում էր մի թանձրամարմին, աչքերը շարունակ կարմրած քուրդ ուսանող՝ Հասոն: Ազգանունը չեմ հիշում:

Երևան քաղաքում կառավարման ճգնաժամ է, ու դա տեսնելու համար պետք չէ մասնագիտական գիտելիք:

Երբ իմացա Զառա Տոնիկյանի մահվան մասին, սկսեցի կարդալ ու դիտել նրան։ Ու նրա խոսքերից մեկը հատկապես աչքի ընկավ։ Այդ դրվագում Զառան պատմում է, թե ինչ տեղի ունեցավ մշակույթի հետ անկախացումից անմիջապես հետո...