Այսպեսի բառերով ողբերգեր են հյուսվում, երբ հայերը սպասում են Արևմուտքից օգնության, մասնավորապես՝ Ֆրանսիայից:

Հայաստանի 2024 թվի բյուջեով պլանավորել են 7.8 միլիարդ դոլարի ծախս անել: Սրանից 6.4 միլիարդ դոլարը նախատեսում են հավաքել հարկերից և տուրքերից: Մնացած շուրջ 1.4 միլիարդ դոլարը պարտք են անելու:

Ադրբեջանը բռնազավթված բնակավայրերում շարունակում է պետական մակարդակով վարել անհանդուժողական քաղաքականություն՝ հայկական մշակութային ժառանգության նկատմամբ:

Արդարության մասին սովորաբար խոսում են նրանք, որոնք թույլ են կամ էլ նախկինում թույլ են եղել, բայց դեռ վստահ չեն իրենց առկա ուժի վրա...

ԱՄՆ Պետդեպարտամենտի խոսնակ Մեթյու Միլերը հայտարարեց, որ «խաղաղության» հասնելու համար «Բաքվին և Երևանին մնացել է համաձայնեցնել ընդամենը մի քանի հարց»:

Միսաք Մանուշյանը Եղեռնից մազապուրծ եղած ու Ֆրանիսայում հաստատված մարդ էր, ով, ընդամենը 18 տարի ապրելով այդ օտար երկրում, այդ երկրի ազատության համար պարտիզանական պայքար մղեց ու պայքարեց մինչև վերջին շունչը։

Մենք ազգովի հպարտանում ենք 80 տարի առաջ երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ գնդակահարված Միսաք Մանուշյանով (և ճիշտ ենք անում), բայց չգիտենք 6 ամիս առաջ՝ սեպտեմբերի 19-20-ին, Արցախում հերոսական կռիվ տված մոտ 250 մեր զոհված տղերքի անունները, որոնք կանգնեցին ադրբեջանական զորքի դիմաց՝ շատ լավ հասկանալով, որ գնում են գնդակահարության։ Գիտեին, որ մենակ են ու զոհվելու են, որովհետև այսօրվա Հայաստան պետությունը մեր հայրենիքն ամբողջությամբ չի ընկալում, ու այսօրվա Հայաստանը չունի որևէ դաշնակից։ Ոչ միայն տղաների անունները չգիտենք` պետական մակարդակով, չենք էլ հիշում նրանց, չենք գիտակցում նրանց արածը, նրանց վերջին արցախյան հերոսամարտը, չենք հիշում նրանց երեխաների, ընտանիքների, նրանց Մելինեների մասին։

Բոլոր պոպուլիստները ունեն մեկ հնարք՝ ասում են ցանկալին ու հաջողացնում են իրականացնել լրիվ հակառակը։

Հո չե՞ք նեղանա, եթե խոստովանեմ, որ ինձ բացարձակապես չի հետաքրքրում, թե հայ մարզիկները ոնց են հաղթել ազերիթուրք կենդանիներին, թե քանի ոսկե ու այլ մեդալ են նվաճել այս կամ այն առաջնությունում։

Զգու՞մ եք, հիմնականում մեծ սպասումի մեջ ենք: