Հատկապես վերջին օրերին, միանգամայն հասկանալի պատճառներով, բավականին շատ ասեց-խոսվեց Արցախի աննախադեպ հայաթափման և Հայաստանի Հանրապետության անկախության մասին: Մեկ տարի առաջ, սեպտեմբերի 19-ին ադրբեջանական ոճրագործ վարչախումբը սկսեց Արցախի հայության ցեղասպանության՝ հայրենազրկման ահաբեկչական գործողությունը: Իսկ սեպտեմբերի 21-ին էլ, գիտեք, Հայաստանի Հանրապետության անկախ պետականության վերականգնման օրն է. 1991 թվականի այդ օրն է տեղի ունեցել անկախության հանրաքվեն: Այստեղից էլ՝ նշված խոսակցությունները:

Հայաստանի քննչական կոմիտեն (ՔԿ) սեպտեմբերի 18- ին հայտարարեց, թե հայաստանում վնասազերծվել է մի խումբ, որն իբրև թե հավաքագրել է մասնակիցներին և Երևանում իշխանությունը զավթելու նպատակով կազմակերպել նրանց նախապատրաստությունը Ռուսաստանում։

Արցախը հանձնել է այն մարդը, ով 2018-20 թթ-ին մերժել է կարգավորման փաստաթուղթը, բանակցությունները սկսել է «իր կետից», լայքերի և ծափերի տարափի ներքո հիստերիկ ձայնով ազդարարել է «Արցախը Հայաստան է և վերջ» աղետաբեր արտահայտությունը՝ պատերազմը բերելով մեր տուն:

Տասն օր առաջ գրառում էի արել՝ «ԽՍՀՄ նախկին հանրապետությունների մոտալուտ ճակատագիրը»:

Հայոց պատմության օրացույցում մեկ սև օր էլ ավելացավ՝ սեպտեմբերի 19՝ հայաթափվեց Արցախը: Այս օրը պետք է հիշվի ոչ միայն սգի օր, այլ նաև ամոթի, քանզի Հայաստանում իշխում էին մարդիկ, որոնք նպաստեցին այդ ամենին...

Նիկոլ հայադավը, որը թշնամին էր Արցախի Հանրապետության, միաժամանակ թիվ 1 ներքին թշնամին է հայերիս և Հայաստանի, այսինքն՝ ինքն է Հայաստանի անվտանգության և ինքնիշխանության գերագույն գլխավոր սպառնալիքը, հերթական անգամ դիմելով իր սիրած հերյուրանքի, հրեշավոր զրպարտության «ժանրին», հայտարարել է, թե ՀԱՊԿ- ը սպառնալիք Հայաստանի անվտանգության և ինքնիշխանության համար:

Մենք ականատեսն ենք Եվրոպական Միության անխուսափելի քայքայման պրոցեսին: Ինչու՞ է դատապարտված:

Արդեն 4 տարի է, ինչ արտասահմանցի մասնագետները աշխատում են Մեծամորի ատոմակայանում՝ կապված անվտանգության ապահովման և հեռանկարում կայանը կոնսերվացնելու հետ։

Բացատրեմ տեղի ունեցողը հայերեն բառերով: Հայրենասիրական պաթոսը փոխարինվել է ռաբիզասիրության, եթե կուզեք՝ ամբոխահաճության պաթոսով: «Սխալ հայրենասիրությունը» ոչ թե սխալի ու ճշտի մասին է, այլ առհասարակ հայրենասիրության մասին, դրա գոյությամբ պայմանավորված ռիսկերի մասին: Չկա հայրենասիրություն՝ չկա հայրենիքի համար պայքար ու կռիվ: Սա է մեխը, սա է խաղաղությանը ամեն գնով պատրաստ լինելու Օվերտոնի պատուհանը: