Ապրիլի 17-ն ականավոր պետական, քաղաքական, կուսակցական գործիչ Կարեն Սերոբի Դեմիրճյանի ծննդյան օրն է։ Օգտվելով առիթից՝ ուզում եմ ընթերցողի դատին հանձնել տարիներ առաջ «Իրատես» օրաթերթում լույս տեսած հոդվածս (ներկայացնում եմ մասնակի կրճատումներով)՝ վստահ լինելով, որ լուսավոր բան կգտնի այդ մեծանուն հայի մասին այս պատմությունից։

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու նշանավոր հոգևորականների դասից է ականավոր հոգևոր, հասարակական գործիչ ՎԱՐԴԱՆ արքեպիսկոպոս ՕՁՆԵՑԻՆ կամ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍՅԱՆԸ (1812-1897թթ.):

Նվիրում եմ Լեռնային Արցախի, Թալիշ գյուղից արցախյան պատերազմում զոհված ազատամարտիկների հիշատակին։ Գյուղը ազատագրվեց 1994 թ. ապրիլի 14-ին։

Հուշագրությունը մեր գրական շատ հին ժանրերից է: Անգնահատելի են հին ու միջին դարերի հայ գրիչների հուշերը: Դրանք մեր ու համաշխարհային պատմության ամենաստույգ վկայություններն են:

Ապրիլի 16-ին մեզանում պաշտոնապես կնշվի հայկական կինոյի 100-ամյա հոբելյանը, որի համար հիմք է հանդիսացել Հայկինոյի հիմնադիրներից մեկի՝ Դանիել Դզնունու 1923 թվականի գրությունը՝ հղված Հայաստանի Կենտգործկոմին, որի հիման վրա էլ համապատասխան որոշում է կայացվել:

Սակարեա նահանգի պետական համալսարանն իր աւելի քան 85,000 ուսանողներով, համարւում է Թուրքիայի խոշորագոյն համալսարաններից մէկը։ Այն Թուրքիայի առաջին եւ միակ պետական համալսարանն է, որն ունի ISO-2002 վկայագիր՝ «EFQM - Excellence Competence Level Quality Certificate» (Գերազանց իրաւասութեան մակարդակի որակաւորման վկայագիր)։ Սակարեա համալսարանում աշխատում է 16 գիտա-հետազոտական կենտրոն, այդ թւում նաեւ «Հայ-թուրքական յարաբերութիւնների հետազոտութեան կենտրոն»-ը, որը ցայժմ հրապարակել է մի քանի նկատառելի ուսումնասիրական հատորներ եւ պրակներ:

ՌՈՒԲԵՆ ՊԱՎԵԼԻ ՔԱԹԱՆՅԱՆԸ խորհրդային կուսակցական, պետական գործիչներից է երկրի անվտանգային կյանքում, իրավական համակարգում ունեցած ծանրակշիռ մասնակցությամբ։

Քրիստոնյաների շրջանում փշալարերով ամենահայտնի պատկերն է՝ Հիսուս Քրիստոսը խաչը տանջանքով Գողգոթա է տանում, գլխին՝ սուր փշալարեր։ Ապա, խաչված է՝ փշալարերը գլխին։ Դիմացել է։ Կուռ էր ճշմարտությունը։

Գլենդելում թուրք-հրեական ստորագրություններով թռուցիկներ են տարածվում: Հայոց ցեղասպանության տարելիցի նախօրերին այդ թռուցիկներով կոչ է արվում ավարտին հասցնել հայերի ցեղասպանությունը:

Արդյոք մի բան հասկանո՞ւմ եք Հայից... Որքա՜ն տարօրինակ, հանելուկային արարած: Որքա՜ն խաբուսիկ: Երևույթը, ո՛չ ինքը: Բայց և ի՞նչ է ինքը, իր նկարագիրը: Զո՛ւտ աշխատանք, որոնում ես իր ինքնությունը, գտնում, բայց և իսկույն տեսնում ես, որ դա էլ նորից երևույթ էր: Անհանգիստ դեմք ունի, չի թողնում նկարես։ Իր ցեղային պատկերն էլ տարօրինակ է։ Թվով, գրեթե ամենափոքրն է, տառապանքով՝ ամենամեծը, ժամանակով ամենահինն է, վիճակով՝ ամենից անփոփոխը։ Ամենից աննպաստը իր երկրի դիրքն է, ինքը ամենի՛ց համառ կառչեց նրան։ Որքա՜ն անհույս է թվում իր ապագան, բայց և որքա՜ն հուսացող է նա։ Ասենք՝ իր կյանքում երկու բան բնավ չտեսավ. մեկ՝ բախտ, մեկ էլ հուսահատություն։ Ինչպե՞ս ճանաչես նրան, ինչպե՞ս չափես։ Իր չափը չափազանցն է. զարմանա՜լի հավասարակշռություն, որ ծայրահեղության մեջ է։ <...>