Երեկ Կիրանցում Նիկոլ Անհողը կրկին դիմեց էժանագին մանիպուլյացիայի և մեղադրեց ըննդիմությանն այն բանի համար, որ իբր «խրտնացրել» են Կիրանցում, Ոսկեպարում, Բաղանիսում ներդրումներ անողներին և այդտեղ ռեստորաններ և հյուրանոցներ չկան:

Տավուշի սահմանամերձ գյուղերը ադրբեջանցիներին նվիրած, Ոսկեպարը, Բերքաբերը, Բաղանիսը թուրքի թիրախ դարձրած , իսկ Կիրանցի կեսը թուրքին նվիրած տականքը գնացել հոխորտում է, թե բա դուք ձեր որոշ գործընկերների աջակցությամբ վերը նշված գյուղերը դարձրեցիք Հիրոսիմա ու Նագասակի ու վախեցրեցիք ներդրողին հյուրանոցներ և ռեստորաններ կառուցել:

Թուրքմենստանը Միջին Ասիայի նավթով և գազով հարուստ երկիր է, որն իր Սահմանադրությամբ ամրագրել է չեզոք երկրի կարգավիճակ։ Շնորհիվ այս կարգավիճակի Թուրքմենստանը երկար ժամանակ կարողացավ խուսանավել Արևմուտքի, Չինաստանի և Ռուսաստանի միջև։

Քանի խոսքը թանգարանների լինել-չլինելու մասին է, ասեմ, որ Լիտվայի Կաունաս քաղաքում կա «Չարիքների» (կամ` «Սատանաների») թանգարան:

Այն, որ մենք չունենք ազգային քաղաքական մտքի փիլիսոփայություն, կարծում եմ, փաստ է: Այն, որ տասնամյակների ընթացքում պետականորեն չձևակերպվեց ազգային գաղափարաբանությունը՝ իր տարատեսակ ընդգրկումներով, այլ հակառակը՝ մերժվեց որպես կեղծ կատեգորիա. ցավալի իրողություն է, որը հնարավորություն տվեց ոմանց մերժելու անցյալը, հեգնելու ներկան, խաչ քաշելու ապագայի վրա՝ ապագա կա, կա ապագա աճպարարությամբ՝ կադաստրի վկայականի փնտրտուքով և քարտեզի չեկանկան որպես Հայրենիքի մնացորդ ներկայացնելով:

Իսրայելին լուռ կամ ուղիղ աջակցությամբ խրախուսել են Իրանի ինքնիշխան տարածքում հարվածներ հասցնելը, հիմա էլ թե` աջակցում ենք Իսրայելի պաշտպանության ապահովմանը:

Մարդկության հավերժական պրոբլեմներից մեկը վերևներում տեղ զբաղեցնողների ու ներքևներից բարձրացողների և այդ տեղերին տիրանալու հավակնություն ունեցողների միջև պայքարն է։

Խախանդություն թե՞ խաղաղություն: Այն, որ հարաբերական անդորր է՝ փաստ է: Բայց անդորրը հարաբերական է:

Լիդերի և, ընդհանրապես, պետության ղեկավարի գլխավոր առանձնահատկություններից մեկը պատասխանատվությունն է, որը ցանկացած ղեկավարի համար պետք է լինի առանձնակի կարևոր, քանի որ ցանկացած բարդ որոշում, առավել ևս պետության համար գերկարևոր նշանակության, ընդունվում է հենց նրա կողմից։ Մյուս կարևոր բաղադրիչը, ինչի մասին քանիցս բարձրաձայնել եմ, լիդերի կանխատեսելիության չափաբաժինն է, որը, ինչպես և վերը նշված հանգամանքը, չափազանց առանցքային է։

Էնդի ՈՒորհոլը (1928-1987) 20-րդ դարի յուրահատուկ և խոշոր նկարիչներից էր: Հոմոսեքսուալիստ էր, բայց երբեք coming-out չարեց՝ ողջ կյանքն ապրեց իր ամուսինների/կանանց հետ բացեիբաց: