Դարերի ընթացքում անմնացորդ նվիրումի բոլոր գործերը` դժվարությունների ժամանակ ցույց տված հնազանդությունը, ծառայության մեջ ցույց տված սիրո բոլոր արտահայտությունները, Ես ընդունել եմ իբրև քավություն Իմ այն մենակության, որ ապրեցի երկրի վրա, երբ Իմ աշակերտները լքեցին Ինձ:

Ընկա՛լ, Տէ՛ր, զաղաչանս մեր բարեխօսութեամբ սուրբ Աստուածածնին՝ անարատ ծնողի Միածնի Որդւոյ Քո, եւ աղաչանօք ամենայն սրբոց Քոց եւ աւուրս շնորհիւ: Լու՛ր մեզ, Տէ՛ր, եւ ողորմեա՛: Ներեա՛, քաւեա՛ եւ թո՛ղ զմեղս մեր: Արժանաւորեա՛ գոհութեամբ փառաւորել զՔեզ ընդ Որդւոյ եւ ընդ Սրբոյ Հոգւոյդ այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն:

Գուցե երկար ժամանակ մեզնից շատերը, և մանավանդ Հայ Առաքելական եկեղեցու հոգևոր հայրերը չեն ընդունել նրանց հայոց մեջ՝ փաստարկելով, որ մեր ավանդական հավատի աշխարհընկալումից դուրս են նրանք:

«Մուսավաթ» կուսակցության ղեկավար Ռասուլ Զադեի ժամանակին հրապարակ նետած այս կարգախոսը արդեն չի գործում:

Ո՞վ Է քուրդը, որտեղ է Քրդստանը: Սկսեմ մի փոքրիկ հուշից: Երբ համալսարանի առաջին կուրսում էի, մեզնից մեկ կուրս բարձր սովորում էր մի թանձրամարմին, աչքերը շարունակ կարմրած քուրդ ուսանող՝ Հասոն: Ազգանունը չեմ հիշում:

Երևան քաղաքում կառավարման ճգնաժամ է, ու դա տեսնելու համար պետք չէ մասնագիտական գիտելիք:

Երբ իմացա Զառա Տոնիկյանի մահվան մասին, սկսեցի կարդալ ու դիտել նրան։ Ու նրա խոսքերից մեկը հատկապես աչքի ընկավ։ Այդ դրվագում Զառան պատմում է, թե ինչ տեղի ունեցավ մշակույթի հետ անկախացումից անմիջապես հետո...

Կովկասում առաջիկա անկայունության կետերը՝ միջէթնիկ բախումներ Հյուսիսային Կովկասում, հետընտրական քաղաքական ու քաղաքացիական անկայունություն Վրաստանում, Իսրայելի հնարավոր հարվածներ Իրանին:

Գլոբալ «Պատերազմի կուսակցությունը» կամ, այսպես կոչված, կոլեկտիվ Արևմուտքը տեղական նշանակության խամաճիկներ ունի, որոնք իրենց գլխավորած երկրները դնում են աշխարհաքաղաքական բախումների զոհասեղանին՝ հանուն համաշխարհային հակառուսական, հակաչինական, հակաիրանական ինտերնացիոնալի...

Ես հիշում եմ էս տոմսարկղերը։ Ավտոբուսում, տրոլեյբուսում, տրամվայում սրանք լուսամուտի տակ էին՝ մեկն՝ առջևում, մեկն էլ՝ հետևում։ Փոխարինում էին տոմսավաճառին։ Կոպեկը գցում էիր էն անցքի մեջ, հետո կողքի բռնակը պտտում էիր, ու տոմսը դուրս էր գալիս։ Տոմսերը գծերով բաժանված երկար ժապավեն էին՝ վրան կարծեմ՝ վեցանիշ թիվ։ Մի հատ պոկում էիր, ու դու արդեն օրինական ուղևոր էիր։ Տոմսի վրայի թիվը հաստատ կարդում էիր, որովհետև եթե աջ կեսը հավասար լիներ ձախ կեսին, նշանակում էր՝ դու երջանիկ տոմս ես պոկել։ Բայց, որ հավասար էլ չէր լինում, էլի տոմսը երջանիկ էր, որովհետև էդ տոմսարկղից մենակ երջանիկ տոմսեր էին դուրս գալիս։