Նայեք այս դեմքերին։ Կգտնե՞ք խորհրդային (совок) դաջվածք կամ ազգային ընկվաճության նշան այս լուսանկարում, որն արվել է 1985 թ․ Մոսկվայի մերձակայքում (երևի ամենա֊«սավոկը» իմ դեմքն է, քանի որ իմ հրամանատարության ներքո 130 հոգու պատասխանատվություն ունեմ)։

Նայեք այս լուսանկարին, որն արվել է 88-ի անդադար ցույցերից մեկի ժամանակ։ Այսպիսին պետք է լինի երիտարդությունը, որն անհաշտ պայքարում էր ամեն տեսակ անարդարությունների դեմ և ոչ թե՝ անտարբեր, եսակենտրոն, նյութապաշտ ու մորթապաշտ, ինչպես մեր այս ճգնաժամային օրերին, երբ ուղղակի արհամարհում է մեր բոլոր ծանր կորուստները՝ պճնված թրև գալով Երևանի փողոցներում, փնտրելով, թե որտեղ կարող է հագեցնել մարմնական ու նյութական հաճույքները։ Նա թքած ունի Արցախի կորստի վրա։ Անտարբեր է, թե ինչ է լինելու անկլավների հետ։

Տա՜ք-տա՜ք զրուցում էինք օր-օրի մաշվող երկրից, աշխարհի անցուդարձից:

Կար ժամանակ, երբ դավաճան բառը հնչում էր, երբ, խանդի ու վեճի արանքում, զույգերից մեկը դրժում էր հավատարմությունը կամ սիրո պակասից այն ենթադրելի էր դառնում։

Ահավոր տարի էր այդ տարին: Կարծես ոչինչ փրկել չէր կարող հայ ժողովրդին: Դանակը հասել էր ոսկորին, թուրքը մտել էր Սարդարապատ: Էլ ոչ մի փրկություն: Մեր հարևանը մեռել էր, տղան հանդիմանում էր հորը. -Բա սա եղա՞վ, բա սա հայերե՞ն է,-ասում էր նա,-բա էս օրերին մարդս անկողնում կմեռնի՞: Դու էս ի՞նչ արեցիր, հայր:

Սարերիդ գլխին որ նստես, թշնամին չի կարող մոտենալ: Գալու են բախվեն էդ քարին, ջախջախվեն:

Հայրենիքը միայն հող ու քար, լեռ ու հովիտ չէ, նա ամենից առաջ ոգի է ու լեզու:

Երբ խանութների ցուցափեղկերն ու մեքենաները սկսեցին փայլել, ջահելները պատառոտեցին իրանց շորերը:

Պիտի ենթադրել, որ իրեն «հայ» կոչած ցեղախումբը «հնդեվրոպացիների» մեջ ամենազորեղներից է եղել, դարեր ձգվող կենսական դաժան պայքարից հաղթանակով է դուրս եկել և նվաճել իր նախահայրենիքում, իր սքանչելի հովիտներում ու նույնքան սքանչելի լեռներում մնալու իրավունքը:

Բնիկ գորիսեցիք կհիշեն կոշկակար Միրզային. Բակունցի հրապարակի ու նրա հուշարձանի դիմաց, գետի ափին մի կոշիկի նորոգման բուտկա ուներ՝ Բրիջիդ Բարդոյի, Ալեն Դելոնի, Սոֆի Լորենի, Վորոշիլովի, Բրեժնևի և այլ աստղերի նկարները պատին, ամենաաչքի ընկնող տեղն էլ Մասիս սարի ու Անդրանիկի մեծ նկարներն էին: