Երբ ասում ենք «պարազիտ», անմիջապես մտաբերում ենք բոլորիս հայտնի բուսական կամ կենդանական օրգանիզմներին: Մինչդեռ իր սկզբնական իմաստով և նշանակությամբ պարազիտը ոչ մի ընդհանուր բան չունի դրանց հետ:

Հենց հիմա Նիկոլը ուղիղ եթերում խաբում է։ Նա չի ասում ամենակարևորը. հոկտեմբերի 19-ին նա մեզ ասել է, որ պատերազմն արդեն տանուլ է տրված ու սա պարտություն է։

Մենք սովորաբար պատմական տարբեր իրադարձություններ ճանաչում, վերլուծում ու գնահատում ենք այդ իրադարձության արդյունքով կամ այն ղեկավարողներով, բայց շատ անգամ մոռանում կամ չենք նկատում, որ այդ ամենի հետևում բազմաթիվ կենսագրություններ կան, ճակատագրեր, որոնք թեև ծով չեն, բայց ծովը ստեղծող կաթիլներն են։

Ավետիք Իշխանյանն առաջարկում է ստեղծել մի մատյան ու այդ մատյանում տեղադրել բոլոր նրանց նկարներն ու անունները, ովքեր մասնակից են դարձել այս ազգադավությանը, համագործակցել են այս ճիվաղ վիժվածքի հետ ու երկիրն հասցրել այս վիճակին։

Ի՞նչ կասեր ու կաներ Վազգեն Սպարապետը նրան, ով Արցախն Ադրբեջան կհամարեր, իսկ Արարատ լեռն ու Նոյան տապանը Հայաստանի Հանրապետության խորհրդանիշ չէր համարի։

Հայաստանի Հանրապետություն թերթը վատն էր: Հայաստանի Հանրապետության բանակի վրա հույս դնել չէր կարելի (բացառություն են` Աշոտիկը որպես հերոս, Աննան` հերոսածին մայր):

Տարբեր անհատներ, սոցիալական տիրույթներում պարբերաբար գրում են «...քանի դեռ ընդդիմադիր դաշտում Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանն են` Նիկոլն անընդհատ իշխանության է լինելու»: Այս իշխանահաճո թեզը շրջանառողները հիմնականում նրանք են, ովքեր հանդես են գալիս իբրև հականիկոլականներ:

Ստամբուլյան կոնվենցիան Հայաստան բերածները խոսում են հայկական արժեքներից:

Զարգացումը ակտիվ, էքսպանսիվ պրոցես է: Այն ունի ֆրոնտալ շատ սուր գիծ: Այդ գծի վրա եղածները հոգով ազատ ու խիզախ մարդիկ են, որոնք հենց պայքարելով դիմացինի հետ, նաև իրար դեմ ու իրարից սովորելով ու մրցակցելով, առաջ են տանում մնացածին: Դա և՛ գիտության մեջ է, և՛ գողականում, և՛ քաղաքականում: Գիծը բարձր պոտենցիալների ու կրքերի դաշտ է: Գծի հետևում հանդարտ է՝ անհրապույր, անհետաքրքիր, անգույն մասսան է: Զարգացող հասարակություններում այդ գծի վրա եղածները շատ-շատ են: Հանրության մի շատ մեծ հատված այնտեղ է, իսկ հետևող, հետ ընկած հասարակություններում այդ գիծն էլ չկա, անգյալ, գոյատևման ռեժիմ է: Եվ զենքն էլ գծի ատրիբուտիկա է՝ սեփական արժանապատվության, իրավունքների պաշտպանության ատրիբուտիկա: Խուսափում եք զենքից, ուրեմն բացակա եք նաև զարգացումից: Հայաստանյան բեսպրեդելը, անօրինականությունը, մարդու վրա թքած ունենալը միակողմանի զենքից է՝ զինված տականքից ու անզեն շարքայինից, ինչը հատուկ է բռնապետություններին:

Նրանք հայտնվում են անհետացողի նրբաշարժությամբ, հարափոխիկ են կերպ ու նայվածքով