Մինչ Ադրբեջանը նոր պատերազմ է նախապատրաստում Հայաստանում և, հավանաբար, Արցախում, զորքեր է կուտակում սահմանին, վարժանքներ իրականացնում, ռազմական հավաքներ կազմակերպում, որոնք ավելի շատ մոբիլիզացիա են հիշեցնում, Հայաստանը կատարում է ճիշտ հակառակ քայլերը, այսինքն՝ հակապատերազմյան միջոցառումներ: Ասենք, քանդում են Էրեբունի աերոդրոմի թռիչքուղին, իբր, վերանորոգման պատրվակով, որպեսզի ռուսական ավիացիան արգելափակվի և հարկ եղած դեպքում չկարողանա գործել, կամ լուրջ խոչընդոտներ ստեղծվեն նրա համար: Ամերիկացիների հետ զորավարժություններ են անցկացնում՝ առաջացնելով ռուսական կողմի ցասումը, դրանից առաջ հրաժարվելով ընդունել ՀԱՊԿ զորավարժությունները Հայաստանում, որոնց արդյունքում բերված սպառազինությունները կմնային Հայաստանին, այսինքն՝ ռեալ օգուտ կլիներ երկրին:

Հակառուսականության այս աննախադեպ ալիքի գեներացումը վկայում է նոր պատերազմի բարձր հավանականության մասին։ ՀՀ «իշխանությունների» առջև իրենց արտաքին շեֆերի կողմից դրված է հստակ պրոպագանդիստական խնդիր` պատերազմի դեպքում վերահաստատել այն դրույթը, որ Մոսկվան ի վիճակի չէ ապահովելու Հայաստանի անվտանգությունը։

Բացեմ խաղաքարտերը. ՌԴ նախագահը և Էրդողանը չկարողացան ձեռք բերել պայմանավորվածություն ցորենի գործարքի վերաբերյալ, որն այդքան անհրաժեշտ էր Արևմուտքին, և որի միջնորդն է Էրդողանը:

Բավական մեծ է հավանականությունը, որ առաջիկա օրերին Ադրբեջանը և Թուրքիան լայնածավալ պատերազմ կսկսեն Հայաստանի Հանրապետության դեմ։

Մեր երկիրը ճակատագրական սխալներ թույլ տալու իրավունք չունի։ Առաջիկայում, ցանկացած պահի պետք է պատրաստ լինենք ազգային իշխանության ձևավորմանը։

ՀՀ վարչապետ Փաշինյանն Նիկոլն ունի մեկ սկզբունք. ձեռք բերել հակահայկական պայմանավորվածություններ, հետո դրանք խախտել՝ բերելով աղետ ու ավերածություններ:

Երեք մեծ ուժեր են կառավարում աշխարհը՝ հիմարությունը, վախը և ագահությունը։ Ալբերտ Էյնշտեյնի այս հզոր միտքը մարդկային համակարգերի կյանքի ու գործունեության տեսության տեսանկյունից ունի ստորև բերվող մեկնաբանությունը։

Էսօր հասել է էն օրհասական պահը, երբ ամբիոնից մարդկանց ոգեշնչելը հավասարազոր է նրանց ձեռ առնելուն։ Էսօր արդեն կոնկրետ վիրավորական բան է, երբ կրկնում են նույն պաթետիկ լոզունգները, նույն «Միացում»-ները, նույն «Չենք հանձնվելու»-ները։ Մարդիկ արդեն խրտնում են դրանից ու ճիշտ են անում։

Չարժի ծաղրել կամ փնովել հանրահավաքը և դրա կազմակերպիչներին: ՈՒնենք այն, ինչ ունենք: Ինքնուրույն՝ Հայաստանից սնուցվող քաղաքական միավորներ մեր երկրում գրեթե չկան: Եթե կան, ապա շատ թույլ են:

Այսօր հայ ժողովուրդը նշում է Արցախի անկախության տարեդարձը, ցավոք, չհասկանալով, որ սեպտեմբերի 2-ը իրականում տարելից է: Այսօրվա ողբերգությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ Տեր-Պետրոսյան Լևոնի կողմից դեռ 1991-ին ծրագրված տիեզերական դիվերսիայի ուղիղ հետևանք: Ինչի՞ց կամ ումի՞ց անկախացավ Արցախը 1991-ին: Իհարկե, Հայաստանից, որին միացավ 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ին, իսկ 1990-ին արդեն 11 պատգամավոր գործուղեց Հայաստանի պառլամենտ, բացի այդ, լիարժեք ինտեգրվեց Հայաստանին բոլոր առումներով: