Արևը նոր է ծագել: Մեր միակ սենյակում երեխաներվ քնած ենք, հայրս ու մայրս վաղուց են արթնացել… «Չըլմը՜փ-չըլմը՜փ… Չըլմը՜փ-չըլմը՜փ» - սենյակի միջանցքից լսվում է ձայնը` մայրս խնոցի է հարում: Բոկոտն վազում էինք սենյակից դուրս, ալյումինե մեծ դաբոյի մեջ մայրս շուռ էր տալիս խնոցու պարունակությունը, սպիտակ թանի վրա գնդված էին ոսկեգույն կարագի մանրիկ լեռները… Մայրս ամեն մեկիս մի պստիկ գունդ կարագ էր դնում՝ լավաշի կտորի մեջ`մեր նախաճաշը:

Էսօր առավոտ վեր կացա, հագնվեցի, ինքս ինձ տվեցի-առա, շունչս պահած մտա փոստի բաժամունք` արվեստանոցիս դեկտեմբեր ամսվա կոմունալ վարձերը մուծելու: Պինդ բռնվեք աթոռից, սեղանից...

Մարտի 1-ը հաստատեց այն իրականությունը, որ Սերժ Սարգսյանը իր նախագահական շրջանի ավարտից հետո իշխանությունը պետք է հանձնի Ռոբերտ Քոչարյանին:

Քոչարյանը, թերևս անգիտակցաբար, ակնհայտորեն լեգիտիմացնում է Տիգրան Սարգսյանին, որովհետև, խոսելով գազային խայտառակ պայմանագրերից, ակնարկելով երկրի կախումը «Գազպրոմից», Քոչարյանը ուղղակիորեն չնկատելու է տալիս իր օրոք կնքված «Գույք պարտքի դիմաց» խայտառակ գործարքը, մոռանում է նշել, որ գազի գնի սուբսիդավորման և դրա դիմաց պետության հարստությունը կոպեկներով սպառելու տխուր ավանդույթը ինքն է ձևավորվել:

Կարծում եմ, որ պարոն Քոչորյանն իր ասելիքը միանգամայն հստակ և ուղիղ է ասել՝ առանց ակնարկների: Իր ասածն այն էր, որ պարոն Տիգրան Սարգսյանը ապիկար վարչապետ է և փորձում է սեփական ձախողումների համար պատասխանատվությունը բարդել Ռոբերտ Քոչարյանի վրա:

Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանը կապված են միմյանց հետ, իսկ մնացած ամեն ինչը քաղաքական թատրոն է՝ տեղ-տեղ կատարյալ, տեղ-տեղ անհաջող բեմադրությամբ:

Ասաց Լևոն Խեչոյանը՝ արդեն շատ հին մի օր, երբ միասին մոլորվել էինք Բրյուսելում: Կենտրոնից հյուրանոց էինք վերադառնում ու որոշեցինք գնալ ոտքով՝ քառակուսի հրապարակում թողնելով ուշ միջնադարի պերճանքն ու մառախլապատ Ալբիոնից ժամանած ֆուտբոլասերներին, որոնք խռնվել էին բոլոր հնարավոր անկյուններում ու ոգևորությամբ երգում էին ի փառս անգլիական հաղթանակի՝ հենց այդ երեկո սպասվող խաղից առաջ: Շարք կազմած կանգնած էին ... ոստիկանուհիները:

Լևոնին անձամբ ճանաչելու բախտ չունեցա, պատիվը չունեցա: Պահը չեղավ, առիթը չեղավ: Ժամանակը միշտ անվերջանալի, անպարփակ է թվում, ժամանակի վերջը չի երևում երբեք: Ու թվում է, թե պահն ու առիթը մի օր կգան, մի օր գալու են: Լևոնին «ծանոթացա» Հրանտի միջոցով: «Հայ մտավորականությունը դժվարություններ կունենա:

Ժամանակը, մտավորականների ու լուրջ մարդկանց հետ հաշվարկ է սկսել, իսկ նրանց հետեւից քաղաքականությամբ ու անորոշությամբ տառապող սերունդ է գալիս:

Քաղաքական գործիչները տեղի-անտեղի տարփողում են, թե իրենք ժողովրդի համար են ապրում, առանց ժողովրդի կյանք չունեն, մշտապես ժողովրդի մասին են մտածում, ժողովրդի հետ են, գիշեր ցերեկ նրանց համար են տառապում: Բա ո՞ւր եք: