Հայաստանյան ներքին և արտաքին քաղաքական օրակարգերը շատ թեժ են ստացվում: Մի կողմում Սարգսյան-Ալիև սպասվող հանդիպումն է` վիլնյուսյան գագաթնաժողովի ֆոնին, մյուս կողմում` ներքաղաքական «հեղափոխություններն» են. Գայ Ֆոքսն իր դիմակները փոխանցել է «կուտակային համակարգին»:

Եվ այսպես, դատելով ըստ ամենայնի, Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանի և Ադրբեջանի նախագահի հանդիպումը, որը հերթական անգամ հովանավորում են ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) համանախագահները, տեղի կունենա հենց նոյեմբերին։ Համադրելով տարբեր տվյալներ, պետք է սպասել, որ նախագահների հանդիպումը կկայանա մոտավորապես նոյեմբերի 20-ին կամ դրանից շատ չանցած։ Հասկանալի է, թե ինչու հանկարծ 2013 թ. ավարտից առաջ համանախագահները բուռն փորձեր ձեռնարկեցին` «ակտիվացնելու» բանակցային գործընթացն Արցախի հարցի շուրջ։

Ջոն Քենեդիի դուստր Քերոլայն Քենեդիի` Ճապոնիայում դեսպան նշանակվելու կապակցությամբ ԿԱՐԵՆ ՄՆԱՑԱԿԱՆՅԱՆԸ մի քանի հարց է ուղղել «DIPLOMAT.AM»-ին, որոնց պատասխաններն ամփոփված են ԱՐՄԱՆ ՆԱՎԱՍԱՐԴՅԱՆԻ վերոհիշյալ խորագիրը կրող հոդվածում:

Օրերս աշխարհի լրատվամիջոցներում ամեն առումով հատկանշական մի տեղեկություն երևաց այն մասին, թե Մեծ Բրիտանիայի իշխանությունները Հինքլի Փոյինգի հրվանդանում և երկրի հարավ-արևմուտքում ատոմակայաններ կառուցելու վերաբերյալ 26 մլրդ դոլար ընդհանուր արժողությամբ շինարարության պայմանագիր են կնքել չինական GNC ու CNNC և ֆրանսիական EDF ընկերությունների հետ։

Հայ հեղափոխական շաբաթի ավարտին հարուցվեցին քրեական գործեր, և կալանավորվեցին հեղափոխականները: Իրավապահների համար առանձնապես մեծ բարդություն չէ ապացուցել նրանց հանցակազմը, բայց այնքան հեռու է իրականությունից այս ամենը: Զուտ հայկական ֆենոմեն` մի հայտարարված հեղափոխության պատմություն, որ ավարտվեց հեղափոխության մատույցներում:

Ժանրի կանոնները թելադրում են, որ մակընթացությանը հաջորդած տեղատվության ժամանակ ծավալվելու են հիմնական գործողությունները: Գործող անձինք վիճելու են, հաշտվելու են, նորից են վիճելու ու հաշտվելու, նոր իրավիճակ է ստեղծվելու, բոլորը դառնալու են ավելի հասուն, ավելի խելացի, ավելի վճռական կամ անվճռական, խորանալու են իրենց դրական ու բացասական որակների մեջ, փոխվելու ու փոփոխվելու են, նոր հերոսներ են ի հայտ գալու, հներից ոմանք հեռանալու են, հանգուցալուծումը բերելու է տրամաբանական ավարտի: Պիեսի ավարտին, իսկ կյանքը շարունակվելու է:

ԱՊՀ-ի Մաքսային միությանը (ՄՄ) անդամակցության և ոչ թե Եվրամիության (ԵՄ) հետ ասոցացման դեպքում Հայաստանին սպառնացող «աղետի» մասին հիմնական «ողբերգական վայնասունը» հետևում է մնացել արդեն։ Հիմա սաստկանում է այն հարցի քննարկումը, թե ինչ կարող է սպառնալ կամ չսպառնալ մեր երկրորդ հանրապետությանը` Արցախին։

Փաստորեն ՈՒկրաինայի համար էլ եկավ սեպտեմբերի 3-ը: Բայց` նոյեմբերին: Եվ` ոչ այնքան եկավ, ոչ այնքան անցավ: Պատմությունը մի քիչ նման է դետեկտիվի` Ա կետից դուրս գալով` ուղևորը Բ կետում չի արձանագրվել, իսկ երբ վերադարձել է Ա կետ, Բ կետում հաստատել են նրա ներկայության փաստը: Ամեն ինչ ոչինչ` կյանք է, ինչ ասես պատահում է, բայց տարօրինակ է, չէ՞, որ անհետանում է նախագահը: ՈՒկրաինայի նախագահը:

Տարածաշրջանը շատ հաճախ է վերածվել մաքոքի, սակայն այնպիսի մաքոք, ինչպիսին այս օրերին է շարժման մեջ դրվում, երևի թե չի եղել երբեք: Համաժամանակյա ոտքի վրա են Իրանն ու ԱՄՆ-ը միմյանց հետ առաջ-հետ գործընթացներով, կարելի է ասել` ընդդեմ Թուրքիայի, ընդդեմ Ռուսաստանի:

Թեև «ահաբեկչություն» բառն արդեն վաղուց մտել է ոչ միայն քաղաքական բառապաշարի մեջ, այլև, որքան էլ սարսափելի լինի, սովորական բան է դարձել աշխարհի շատ երկրների շարքային քաղաքացիների համար, Չինաստանը, համենայն դեպս, պաշտոնական վարկածներով, պաշտպանված է եղել այդ երևույթից։ Անգամ պարբերական արյունալի միջադեպերը երկրի Սինցզյան-ՈՒյղուրական ինքնավար շրջանում (ՍՈՒԻՇ), այդ թվում, երբ 2008-ին տարածաշրջանի մայրաքաղաք երկմիլիոնանոց ՈՒրումչիում մի ույղուրուհի ռումբ էր տեղադրել քաղաքային ավտոբուսում, Պեկինը մինչև հիմա չի ճանաչել որպես ահաբեկչական ակտեր։