Է՜յ, ցռան վերգո, օսմանի վաստակ,
Ցարասուլթանյան գահի դրածո,
Թշնամու առաջ դարձած նապաստակ,
Դավաճանության մգլած պահածո։
Մեր տղաների արյունը քի՞չ էր,
Հիմա էլ ոգու արյունն ես ոթում,
Պաշտոն պահելու անբավ տռփանքով՝
Բերանդ թուրքի լորձանքը խոթում։
Պարտության սիմվոլ կեպին քո գլխին,
Կարծում ես այդպես քո կե՞րպն ես փոխում,
Ճիվաղաձայն է միշտ քո շուրթերին,
Որքան էլ ուտես շաքար ու լոխում։
ՈՒ մկրատում ես մեր պատմությունը՝
Թողնելով միայն մատնության կսկիծ,
Ոչնչացնում ես մեր պետությունը,
Ազգային սոսին կտրում արմատից։
Ռուսների առջև ծծերդ բացել,
Ազերու առաջ հետույք խաղցնում,
Գոյաբանությամբ դու հարճ ես ծնվել,
Շուրջդ քեզ նման լրբեր են ցնծում։
Չի՛ եղել երբեք մեր պատմությունը
Թրքաքածերով այսքան լիառատ,
Փորձում ես փոխել մեր հոգու գույնը
Ազգադավության եռանդով շվայտ։
Զի պոռնիկները հայրենիք չունեն,
Տարփատարածքն է հայրենին նրանց,
Թշնամու առջև փռված կպառկեն,
Որ հեշտանք կորզեն մարմիններով թաց։
Ողբա՜մ քեզ, Հայոց աշխարհ, վերստին,
Էս ո՜ւր կորցրեցիր իմաստուն խելքդ,
Ազգամերժները գահիդ տիրեցին,
Հիմա էլ սա է առաջին դեմքդ։
06.02.2024
Վարուժան ԽԱՍՏՈՒՐ