Ճանապարհները կեռմաններ չունեն,
փխրուն հողի մեջ ոտքեր կան ճաքած:
Ես չհասկացա՝ ծանոթ հնչյու՞ն եմ,
թե՞ ծիրանենի՝ հողի մեջ աճած:
Բայց ես քայլում եմ մարդու ոտքերով,
մի մեղեդի եմ դառնում չլսված:
Իսկ աշնան գունեղ, քնքուշ հևքերով
ամպերն են իջնում երազներին թաց:
Կանգառները մերկ լեռներն են վայրի,
ճանապարհները կեռմաններ չունեն:
Բոբիկ ոտքերով մի ծիրանենի...
Ես՝ տերևներից թափվող հնչյուն եմ:
Նորայր Գրիգորյան