Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ. 100 դրամանոց «հեղափոխություն»

Այսօրվանից թանկացած հանրային տրանսպորտից օգտվել, բայց «հին» սակագնով՝ 100 դրամ վճարելը ոմանք բնորոշում են որպես «բունտ»: Մյուսները գործածում են «բողոք», «ակցիա», անգամ՝ «հեղափոխություն» բառերը: Ամեն մեկն, իհարկե, ինչ-ինչ փաստարկներ կբերի՝ հօգուտ իր բնորոշման: Բայց, ըստ իս, եթե խորը նայենք, ապա երևույթի առավել դիպուկ բնորոշումը «քաղաքացիական անհնազանդությունն» է:
Սա հետաքրքիր պահ է ու հատկանշական հանգամանք: Ավելին, այն շղթայական ռեակցիայի էֆեկտ կարող է ունենեալ և ունի: Սա նաև լուրջ ազդանշան-ահազանգ է իշխանություններին, հատկապես՝ գործադիր իշխանությանը, որ պետք է սեղմել արգելակման ոտնակը:
Իրարահաջորդ թանկացումները, որոնց հարվածային ուժն, ի դեպ, քաղաքացիները դեռ լիովին չեն զգացել իրենց ընտանեկան բյուջեների վրա, բնականաբար, չէին կարող դժգոհությունից բացի, այլ բան հարուցել: Այդ՝ ինքնին հասկանալի տրամադրությունների ծավալմանն ու արմատավորմանը նպաստում է նաև այն իրողությունը, որ թանկացումները տնտեսական աշխուժության կամ էլ բնակչության եկամուտների աճի հետևանք չեն: Ավելին, բնակչության եկամուտների աճ առաջիկա ամիսներին չի էլ սպասվում:
Եվ հանրային տրանսպորտի ուղեվարձի 50 տոկոս բարձրացումը, իսկապես, բաժակը լցնող վերջին կաթիլի էֆեկտ ունեցավ կամ կարող է ունենալ, մանավանդ, մի վիճակում, երբ պարզ հաշվարկները հերքում են նման քայլի հիմնավորված լինելը:
Միշտ էլ դժվար է միանշանակ պնդել՝ այս կամ այն երևույթը լա՞վ է, թե՞ վատ, քանզի կարող են լինել ինչպես դրական, այնպես էլ՝ բացասական հետևանքներ: Սակայն տվյալ պարագայում ինձ ավելի շատ հետաքրքրում է բուն անհնազանդության պահը, երբ 100 դրամ վճարում է ոչ թե «երիտասարդ ակտիվիստը»՝ ակցիա անելով, այլ բանվոր Պողոսը կամ կենսաթոշակառու Հոռոմսիմը: Ըստ որում, երբ դա անում է ոչ թե հավելյալ 50 դրամանոց չունենալու պատճառով, ոչ թե՝ ներողություն հայցողի տեսքով, այլ գիտակցաբար, որպես բողոքի նշան, դա նշանակում է, որ գուցե ոչ լիովին գիտակցելով, բայց նա սկսում է հասկանալ, որ իրենից, այնուամենայնիվ, ինչ-որ բան կախված է: Այսինքն՝ փոխվում է շուրջը կատարվողի հանդեպ նրա դիտանկյունը, ընկալումը: Իսկ դա արդեն հեղափոխություն է, որ կատարվում է անհատապես, ամեն մեկի ներսում:
Առավել հետաքրքիր է, որ դա կատարվում է քաղաքական ուժերի արձակուրդային հրաժարականի պայմաններում: Բայց թողնենք «հոգնած» պոլիտիկոսներին:
Նշածս «հեղափոխության» դրական արդյունքը, թերևս, կարող է լինել այն, որ հասարակության գոնե մի որոշակի շերտ կկարողանա բնականորեն ինքնակազմակերպվել ու որոշակիացնել իր պահանջները, ստիպելով հաշվի նստել իր հետ, որպես քաղաքական սուբյեկտի:

Մեկնաբանություններ