Պետք է արձանագրենք, որ ներկայումս ազգը տրոհված է երեք անհավասար մասերի: Ըստ այդ տրոհման հայաստանակենտրոն տրամաբանության, աշխարհում կան առաջին, երկրորդ և երրորդ տեսակի հայեր: Առաջին և երկրորդ տեսակի հայերն ապրում են հայկական իշխանությունների պայմանական վերահսկողության տակ գտնվող ներկայիս Հայաստանի տարածքում, որն ընդգրկում է ՀՀ-ն և ԼՂՀ-ն, իսկ երրորդ կարգի հայերն այդ տարածքներից դուրս բնակվող մեր բոլոր հայրենակիցներն են: Նորից եմ ուզում ընդգծել, որ սա հատկապես հայաստանակենտրոն տրամաբանության շրջանակներում կատարված պայմանական ներազգային եռահարկ տեսակային բաժանում է, որի շրջանակներում հայաստանաբնակ յուրաքանչյուր անձ ինքն իրեն և իր մերձավորների համախումբը համարում է առաջին կարգի հայ, մինչդեռ մնացյալ հայաստանաբնակները, ըստ այդմ, դասվում են երկրորդ կարգի հայերի շարքին: Այս ներքին բաժանումը վեր է քաղաքական-գաղափարախոսական և, անգամ, ծագումնաբանական գործոններից, ու դրա միջոցով տարաբնույթ կապերով փոխկապակցված մարդկանց ցանկացած փոքր խմբակ կարող է իրեն վեր դասել բոլոր մնացածներից և բոլոր դեպքերում իր խմբային շահերն ավելի կարևոր համարել, քան համազգային ու համապետական շահը: Զավեշտն այն է, որ մարդիկ այս Հայաստանում միաժամանակ և´ առաջին, և´ երկրորդ տեսակին են պատկանում` իրենք իրենց համար առաջին տեսակի են, իսկ այլոց համար` երկրորդ տեսակի:Այս տրամաբանությունը նաև համատարած անօրինականության հիմքում է ընկած: ՈՒշագրավ է, որ հայաստանաբնակ հայերի այդ երկու տեսակներն էլ Հայաստանից դուրս բնակվող հայերին համարում են երրորդ կարգի հայ, քանի որ վերջիններս, կա´մ չդիմանալով ներհայաստանյան բարքերին, անօրինականություններին ու տնտեսական անապահով վիճակին, անկախություն ստանալուց ի վեր հեռացել են երկրից, կա´մ էլ, լինելով ավանդական Սփյուռքի` ցեղասպանությունից փրկվածների աշխարհով մեկ սփռված ժառանգները, չեն մտածում այստեղ հաստատվելու և սեփական պետականությունը գուրգուրելու իրենց պարտքը կատարելու մասին: Այսինքն, Հայաստանի սահմաններից դուրս բնակվող հայերը հայաստանաբնակների համար կա´մ դասալիք են, կա´մ եսասեր անգործունակներ, որոնք պատրաստ չեն սեփական հանգիստ ու ապահով կյանքը վտանգելու գնով հայրենիք շենացնել:
Իրականում մենք բոլորս նույնն ենք, որպես ազգային ընդհանրություն, և փոխադարձ հարգանքի ու աջակցության կարիքն ունենք, բայց քանի դեռ կա այս բաժանումը, այս անասնավայել խայտառակ պառակտումը`քաղաքացին կմնա անպաշտպան, մոռացված ու հալածյալ, իսկ ինչպիսին քաղաքացին է, այնպիսին էլ իր պետությունն է: