Երեկ Էրդողանը հայտարարել է, որ տարածաշրջանում ապաշրջափակման արդյունքում հնարավոր կլինի ինտեգրել Թուրքիայի, Իրանի և Ադրբեջանի տրանսպորտային ցանցերը, ինչը ապագայում կարող է հանգեցնել Պեկին-Լոնդոն ցամաքային երթուղու ձևավորմանը:
Եվ ոչ մի խոսք Հայաստանի մասին, թեև վերջինս, կարծես թե, ապաշրջափակման ուղիղ մասնակիցներից է:
Պարզ է, որ նման հայտարարություններ հենց այնպես չեն արվում: Էրդողանի հայտարարությունը միանգամից մի քանի հասցեատեր ունի.
1. Թեհրան, որին փորձում է վաճառել միասնական տրանսպորտային ցանցի հեռանկարը (ինչը հատկապես կարևոր է՝ հաշվի առնելով նույն Էրդողանի օրերս արված հայտարարությունն այն մասին, որ ՛՛Զանգեզուրյան միջանցքի՛՛ ձևավորման միակ խոչընդոտը Իրանն է):
2. Պեկին, որին փորձում է ցույց տալ, որ չնայած առկա խնդիրներին (ույգուրներ), պատրաստ է կառուցողական երկխոսության ու բաց է չինական ներդրումների համար:
3. Լոնդոն, որին առաջարկում է ցամաքային կապ Չինաստանի հետ՝ քաջ գիտակցելով չինական կապիտալի մեծ ազդեցությունը Մառախլապատ Ալբիոնում:
4. Երևան, որին չհիշատակելով՝ նեոսուլթանը ընգծում է, որ չի դիտարկում Հայաստանը որպես սուբյեկտ (անկախ միջանցքի կարգավիճակից՝ նպատակը Հայաստանի սուվերեն տարածքը զուտ որպես կոմունիկացիոն կապող հատված օգտագործելն է):
Հ.Գ. Հետաքրքիր է, Էրդողանի երդմնակալության արարողությանը նփ-ն ի՞նչ կարգավիճակում էր ընդունվել:
Վահե Դավթյան