Եթե մարդիկ կան, ովքեր չեն պատկերացնում, թե ինչ կլինի Ռուբեն Վարդանյանի հրաժարականից հետո, ապա ուզում եմ մի կանխատեսում անել, որից հետո որոշեք` հրաժարականը փրկությո՞ւն է, թե՞ դավաճանություն։
Եթե անտեսենք դետալները, էականը հետևյալն է՝ Մյունխենյան անվտանգության համաժողովում արդեն բացահայտ ցուցադրվեց, որ Արևմուտքը աներկբա վճռել է «ուրիշի (տվյալ դեպքում՝ հենց մեր) ձեռքով կրակից շագանակ հանել»:
Ձեզ խաբում են արդեն երկար տարիներ, իսկ 2018-ի ապրիլից՝ է՛լ ավելի ուժգին, խաբում են՝ ասելով, որ դուք անզոր եք, անողնաշար ու խեղճ, ձեր տեղը կամ Արևմուտքը պետք է որոշի, կամ՝ Հյուսիսը, անգամ՝ թուրքը։
Երեկ արաբատ֊չավուշողլի հանդիպումն ընդամենը բլեֆ էր, հերթական անգամ հայկական դիվանագիտության ստրկամտության, արաբատական թիմի ստորացման պրոցեսն էր, իսկ սահմանը չի բացվելու, առավել ևս՝ քպականների պատկերացրած ձևով:
Սպիտակի ահավոր երկրաշարժից հետևություններ չարեցինք, գուցե այս երկրաշարժը՝ սարսափելի ավերածություններն ու տասնյակ հազարների հասնող զոհերը մեզ հիշեցնեն, որ Հայաստանը սեյսմիկ ակտիվ գոտում է գտնվում, և լիքը խնդիրներ ունենք ու լիքը պրոբլեմներ այդ առումով։
Նոյեմբերի կեսերին Ադրբեջանում տեղի է ունենալու ՄԱԿ կլիմայական մեծ խորհրդաժողովը, որը հայտնի է COP29 անունով։ Այդ միջոցառումը Ադրբեջանի համար կարևոր է մի քանի առումներով՝ երկրի միջազգային հեղինակության բարձրացումից մինչև Արցախում իրականացված ցեղասպանության միջազգային անուղղակի լեգիտիմացում։