Հաշված մի քանի օրվա ընթացքում ի՜նչ դեմքերի այցելությունների ականատես եղանք։ Է՛լ Իրանի ազգային անվտանգության բարձրագույն խորհրդի նախագահ Ալի Շամխանի, է՛լ ԱՄՆ-ի կենտրոնական հետախուզական վարչության տնօրեն ՈՒիլյամ Բըրնս, է՛լ Ռուսաստանի արտաքին հետախուզական ծառայության ղեկավար Սերգեյ Նարիշկին...
Զարմանալի է, որ նույնիսկ գրագետ, տաղանդավոր ու հայտնի մարդկանց, լիովին ադեկվատ մտածողությամբ քաղաքացիների զանգվածն է հլու-հնազանդ, սուսուփուս ենթարկվում զանազան «գործիչների», անհատների, քարոզիչների՝ շատ դեպքերում միջակությունների, անտաղանդ ու կասկածելի։
Փաստեր, վկայումներ պեղելու, էջեր թերթելու, ժամանակի շատ խորք գնալու անհրաժեշտություն չկա, որովհետև մեր այս արագընթաց օրերում դրանց պակաս պարզապես չի զգացվում։
«Այսօր խոսել եմ Ֆրանսիայի հայկական կազմակերպությունների համակարգող խորհրդի համանախագահ Մուրադ Փափազյանի հետ՝ կապված Հայաստանի Հանրապետություն իր մուտքի արգելքի հետ:
Եվ բոլորս ենք մեղավոր՝ արդեն չորս տարուց ավելի:
Առավել մեղավոր ենք 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից, մեղավոր ենք Սփյուռքով, Արցախով, Հայաստանով, առավել ևս՝ այս ապօրինի իշխանություններն իրենց ընտրող գոյանքներով:
Ասում են՝ «Հայաստան» խմբակցության որոշ պատգամավորներ այս օրերին մտորումների մեջ են, թե որ պահին ավելի նպատակահարմար կլինի վայր դնել մանդատը` մինչև այն կփորձեն ստիպելով անել ՔՊ–ականները:
Դժվար է, ամեն ազգ իր հոգեկերտվածքի կատարյալ բացահայտման ուրույն ձևն ունի: Մեկի մոտ անզուսպ խինդն է, մեկի մոտ՝ խոհականությունը, մեկի մոտ՝ հեգնախառն մեծամտությունը, սնապարծությունը, խորամանկությունը, դաժանությունը, սառնությունը...