ՀՀ նոր կառավարության նշանակման վերջին ժամկետը մայիսի 3-ն է: 19 նախարարներից 14-ն անցած շաբաթ արդեն գործում էին: Նոր նախարարները. առողջապահության՝ Արմեն Մուրադյան, էկոնոմիկայի՝ Կարեն Ճշմարիտյան, քաղաքաշինության՝ Նարեկ Սարգսյան, ֆինանսների՝ Գագիկ Խաչատրյան, աշխատակազմի ղեկավար-նախարար՝ Դավիթ Հարությունյան:

Շաբաթն առանձնացավ երկու բնորոշումով. գրեթե հասկանալի դարձավ, թե ինչ կառավարություն ու ինչպիսի Ազգային ժողով ենք ունենալու: Պարզորոշվեց, ինչ է կատարվում քաղաքական, հատկապես` ընդդիմադիր դաշտում:

Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինն ունեցավ իր հերթական` 12-րդ «ՈՒղիղ գիծ» հրապարակային հանդիպումը ռուսաստանցիների հետ: Նախապես երկրի ղեկավարին էր ուղղվել ավելի քան 2,5 միլիոն հարց. 1,8 միլիոն հեռախոսազանգ, 350 հազար իտերնետային հաղորդում, տասնյակ հազարավոր նամակներ: Մոտ 4 ժամ տևած հանդիպման ընթացքում Պուտինը պատասխանեց 85 հարցի: Միջոցառմանը անմիջականորեն ներկա 200-ից ավելի անձանց մեջ էին լրագրողներ, հասարակական գործիչներ, քաղաքագետներ, չինովնիկներ, շարքային քաղաքացիներ և այլք:

ՈՒկրաինայում տեղի ունեցող հախուռն, դրամատիկ իրադարձությունները, բնականաբար, մասնագետները գլխավորապես վերլուծում են աշխարհաքաղաքական, ռուս- ուկրաինական, Արևմուտք-Ռուսաստան հարաբերությունների տեսանկյունից: Սակայն ռուսաստանյան լրատվամիջոցները հաճախ են անդրադառնում նաև Վիկտոր Յանուկովիչի անհատականությանը, գործելակերպին, բնավորության գծերին և այլն:

Բավարա՞ր ժամանակ է 6 տարին ինքնագնահատականի և ընդհանրական գնահատականներում սթափ, անկողմնակալ, իրատես լինելու համար: ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի դեպքում՝ փաստորեն ոչ: Անվիճելի է՝ Ռոբերտ Քոչարյանն ունի դիրքի հիանալի զգացողություն. նա միշտ ապահովել է իր ամենաշահեկան դիրքը և կարողացել է օգուտ կորզել անհույս իրավիճակներից էլ:

Սիրիայի բանակը վերջերս աշխարհազորայինների աջակցությամբ հետ վերցրեց Թուրքիայի սահմանի մոտ գտնվող հայաբնակ Քեսաբի մերձակա ռազմավարական մի բարձունք։ Աշխարհն արդեն շաբաթներ շարունակ խոսում է քեսաբահայության ողբերգական ճակատագրի մասին։ Աշխարհը հիշել է նաև, որ, «պարզվում» է, Կիլիկիայի և մասնավորապես Քեսաբի տարաբախտ հայերը 1909 թվականից ենթարկվում են Թուրքիայի բռնություններին։ Կարծես մեր ազգի ողբերգությունը հիշելու համար վերստին պետք էր հարձակվել Կիլիկիո հայերի վրա։

Ինչո՞ւ ոչ ոք Հայաստանում չի ուզում իշխանություն լինել, երբ երկրում ամեն օր արթնանում է այնքան նախագահ, որքան բնակիչ է մնացել: Հարցը արդեն հռետորական չէ:

«Չինաստանը բացարձակապես սեփական շահերն է հետապնդում։ Դա մի հսկայական տերություն է, որն իր գործընկեր է համարում միայն Միացյալ Նահանգներին և ուրիշ ոչ մի գործընկեր չի ճանաչում։ Նա ունի միայն իր սեփական հայեցողությունը։ Եվ Դամանյան կղզու նման ոչ մի նվեր, որ Ռուսաստանը հանկարծ զիջեց Չինաստանին, չի փոխում այդ իրավիճակը։ Նրանք շատ մեծ գլոբալ շահեր ունեն։ Մենք շատ փոքր մեծություն ենք, մենք համաշխարհային առևտրի 1 %-ն ենք, պետք չէ մոռանալ։ Իսկ Միացյալ Նահանգներն ու Չինաստանը համաշխարհային առևտրի 46 %-ն են» (Գրիգորի Յավլինսկի, «Ազատություն» ռադիոկայան, 2014 թ. ապրիլի 13)։

Արդեն մի քանի շաբաթ է, ինչ շարունակվում է հայերի «Փրկենք Քեսաբը» համաշխարհային ակցիան` ի պատասխան Թուրքիայի և Արևմուտքի երկրների կողմից ֆաշիզմի հերթական դրսևորումների, որոնք շարունակում են պաշտպանել, այսպես կոչված, «սիրիական ընդդիմությանը»։ Իրականում օտարերկրյա վարձկանների ավազակախմբերին, որոնք, շուտով երեք տարի կլինի, ծվատում են Սիրիայի ժողովուրդներին։

Իրադարձությունները Հայաստանում, աշխարհում այնքան արագ են փոխվում, որ շատ դեպքերում անհնար է լինում գտնել տրամաբանական եզրը: ՈՒկրաինայի հարավ-արևելքում տեղի ունեցող զարգացումները դեռ շատ ջուր կքաշեն, փորձագետները չեն բացառում, որ այն վերածվի լայնամասշտաբ պատերազմի: