Թշնամու «տրամաբանությամբ» նայում եմ Սյունիքի քարտեզն ու փորձում հասկանալ պատճառը՝ ինչու՞, այնուամենայնիվ, թուրքերը Գորիսի տարածքում չեն թազնել՝ Որոտանի ու Շուռնուխու առանձին տաք ու բերրի հատվածները չհաշված: Ինչպես ասում են՝ Գորիսն անաղարտ է մնացել Սյունիքում:

Երևանցին իր խնդիրներն ունի, վանաձորցին՝ իր, գորիսեցին՝ իր, ու մեկը մյուսին նման չի, մեկը մյուսից գերակա չի, մեկը մյուսից կարևոր կամ անկարևոր չի։ Պարտավո՛ր ենք մտածել մեր խնդիրների մասին, պարտավո՛ր ենք աշխատել, պայքարել, ի վերջո, պարտավո՛ր ենք ապրել:

Հիմա մեր ժողովուրդը հիմնականում մտածում է Արցախի մասին։ Մի մասը վայ-վույ է անում և մեղադրում, մի մասն ասում է՝ ես ձեզ զգուշացրել էի, ոմանք էլ ելքեր են փնտրում։ Սակայն այս ամենը մնում է խմբային միջավայրում, և այդպես էլ միավորվել չի հաջողվում։

Երբևէ գալիս է արածների, ինչպես նաև չարածների համար պատասխան տալու ժամանակը. դա Աստծո կողմից սահմանված անբեկանելի օրենք է:

Առանց հայատյացության Ադրբեջանում ոչ մի իշխանություն երկար չի կարող գոյատևել։ Ավելին, այն միշտ ամուր խարսխված է այդ պետության քաղաքականության հիմքում։ Ցավոք, դա հարյուրամյակներից եկող անքակտելի գաղափարախոսություն է, որ հող է գտել ու գտնում թյուրք մոլլաների, փաշաների, սուլթանների ոճրապարտ որոշումներում, իսկ ամբոխը չափազանց արագ է արձագանքում նրանց գազանային շուրթերից դուրս թռած ջիհադին, որ կոչվում է սրբազան պատերազմ։

Ո՛չ մենք, ո՛չ էլ մեր քաղաքական գործիչները այդպես էլ չազատվեցինք կրավորական, մեր ազգային հարցերի լուծմանը չնպաստող, անիմաստ ու պարտադրված քաղաքականությունից։

Առհասարակ որևէ ազգ չի կարող մշտապես հաղթանակող լինել, գոնե նյութական մակարդակում՝ նյութական հայրենիքի իմաստով։ Բայց և որևէ ազգ չի կարող իր բախտը տնօրինել միայն պարտության ծիրում։ Չմոռանանք, որ մեր հերոսներն անմահ են, երբ արդարության մեջ են։

ՀայաՔվե նախաձեռնության ստորագրահավաքին մասնակցող ՀՀ քաղաքացիներին Լոռու մարզում, հատկապես գյուղերում, սպառնում են աշխատանքից զրկելով, զինծառայող երեխաներին ու թոռներին նեղելով, քստմնելի այլ արարքներով...

Սիրելի՛ հայրենակիցներ, երբ գալիս է ընտրություն կատարելու վճռական պահը, կարևոր է ազգային գաղափարախոսությամբ կողմնորոշվելը։ Սակայն դրան հասնելու համար անհրաժեշտ է բաց չթողնել սերմանելու պահը և սերմերը ցանել ճիշտ ժամանակին։ Իմ կարծիքով, այժմ հենց այդ պահն է․ մեզ համար բարենպաստ իրավիճակ ստեղծելու համար խիստ անհրաժեշտ է «ցանելը», տվյալ դեպքում՝ ՀայաՔվեի ստորագրահավաքին մասնակցելը։ Այստեղ ամենևին էական չէ, թե սերմերն ինչ պարկի մեջ են, կարևորը սերմերի որակն է ու նրանց տեսակը՝ անպայման հայկական։

Ելնելով այն ակնհայտ դրույթից, որ բոլոր ժողովուրդների, այդ թվում նաև մեր, գերագույն նպատակը բարգավաճ գոյության պահպանումն է ապագայում, և որի ուղղությամբ անիրատեսական, քաղցր-մեղցր ծրագրերի ու ամպագոռգոռ կոնցեպտների պակաս մեզանում չկա, մենք պետք է կարողանանք մեր մեջ ուժ գտնել առկա իրականությունը տեսնելու առանց դեմագոգիկ վարդագույն ակնոցների ու փորձել հաշվի նստելու դրա հետ։