Արդեն քանի ամիս է ոչինչ չեմ գրել, ՛՛վայելում եմ՛՛ լուսանցքիս նեղությունը, փորձելով այն արժևորել որպես ճգնախուց, հետագաս կազմակերպելու նպատակով: Ու քանի որ նման դեպքերում միտքդ սկսում է դեգերել ժամանակի ու տարածության մեջ, անկախ քո կամքից հայտնվում ես ՛՛Ալիսան հրաշքների աշխարհում՛՛ իրավիճակում, և մուտքը դեպի այդ աշխարհ կարող է ՛՛ապահովել՛՛ որևէ դիպված: Այսօր ինձ դեպի ճագարի բույնը հրեց մինչև ուղն ու ծուծը կեղծավոր ու փուչ ՛՛հայրենի հեռուստատեսության՛՛ շուռտիպներից ՛՛Բարի գիշեր հայեր՛՛ հաղորդման կարմրաթուշ հաղորդավարը, որ հրավիրեց դիտելու Արցախի պատերազմի ՛՛հերոսապատումներից՛՛ մի դրվագ, (մայիսի 9-ի նախօրեին՝ Շուշիի ազատգրման օրվա)՝ չզլանալով ամեն բառից առաջ գործածել ՛՛Մեծն՛՛ մակդիրը, դրանով իսկ փորձելով արժևորել նախ իրեն, հետո պատերազմն ու հերոսներին՝ Մեծն: Ու ես զգացի անկումս…. դեպի անցյալ և անմիջապես միացրի համակարգիչս, տեսնելու, թե որքան խորն է ճագարի բույնը:

Է՛, պապ, ի՞նչ ես էդքան տխրում: Կյանք ա, էլի, մի քիչ շատ, մի քիչ քիչ: Հիշո՞ւմ ես, երեք տարեկան էի, դու Բելառուսիայում ծառայում էիր, մամայի հետ էինք մոտդ: Մի տասը օր մնացինք: Քեզ շատ էի կարոտել, իմ երջանիկ օրերն էին: Հետո, երբ գնացինք, դու շա՛տ էիր տխրել: Չգիտեիր, որ մենք զգում ենք քո տխրությունը: Հետո, հաջորդ օրը հանկարծ սենյակումդ տեսար իմ փոքրիկ կոշիկները, որ ես ու մաման մոռացել էինք. ո՛նց էին արցունքները հոսում դեմքիդ վրայով, ո՛նց էր սիրտդ կտոր-կտոր լինում: Բայց ես էսօր չկամ: Մի քանի օր առաջ որոշեցիր գառաժը կարգի բերել. քեզ էս ու էն կողմ ես տալիս, հասկանում եմ:

Պատերազմ էր, կռվում էին տղաները հասուն այրերի պես՝ ամուր ոգով, կռվում էին, որ հաղթեն, հաղթում էին, որ ապրենք: Փառքով ու հաղթանակով պսակված գոյապայքար-գոյամարտը հիմք դրեց հայոց նորանկախ պետությանը: Նրանցից յուրաքանչյուրը առանձին բնորոշեց այդ հաղթանակը:

Իրականությունն ու դրա վերաբերյալ մարդկանց բացարձակ մեծամասնության պատկերացումները էապես տարբերվում են միմյանցից: Դրա շնորհիվ է, որ մարդկանց գիտակցության կառավարումը, խարսխված լինելով նրանց մոտ իրականության սխալ ընկալման և այդօրինակ ընկալումից բխող չհիմնավորված սպասումների վրա, կարող է լուրջ և օգտակար գործիք լինել կառավարիչների համար:

Հետընտրական մտորումները սովորաբար ավարտվում են ապագան ավելի լավ պատկերացնելու ցանկությամբ՝ պայմանով, որ չես կորցնում իրականության զգացողությունը և ուժերի իրական հարաբերակցությունը գնահատում ես այնպես, ինչպիսին այն կա օբյեկտիվորեն:

Մայիսի 5-ին Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունն իրականացրեց Հայաստանի քաղաքական համակարգի հուղարկավորությունը` հրավառություններ արձակելով քաղաքական դաշտի հուղարկավորության ծեսին: Ու ցավալիորեն, հանրապետականները հուղարկավորության ծեսի կազմակերպիչներն էին միայն:

Տպավորություն է առաջանում, թե երևանյան ընտրությունից հետո «հակաընդդիմություն» շարժում է սկսվում: Չեմ բացառում, որ դա իշխանության անմեղսունակ հնարքն է՝ հարձակումով «չեզոքացնել» ընդդիմության սպասվելիք հարձակումը և դրանով իր նկատմամբ բացահայտ քրեական մեղադրանքները ներկայացնել սոսկ որպես «վիճաբանական» նյութեր:

Տխուր մոլորություն է, որ իշխանության հանդեպ ունեցած դժգոհությունն ուղիղ համեմատական է դրական վերաբերմունքին առ ընդդիմություն: Պարզ ասած, որևէ իշխանության ցածր վարկանիշի առկայությունը դեռևս հիմք չէ խոսելու կամ եզրահանգելու ընդդիմության փայլող հեղինակության մասին: Արդյունքում՝ հաճախ ստացվել է այնպես, որ հասարակությունները կանգնել են վատի ու վատթարագույնի ընտրության առաջ: Հետևանքների մասին խոսել պետք չէ, անզեն աչքով էլ տեսանելի է ամեն ինչ:

Ի՞նչ մասնագետ էր Հայրիկ Մուրադյանը. բանահավա՞ք, բանասե՞ր, պատմաբա՞ն, երգի՞չ... Ինքներդ շարունակեք, թերևս ավելացնեք՝ Հայաստան աշխարհով մեկ ընկած՝ հայ հին երգի ակունքները բացող, պարզող, մաքրող ու ճանապարհ հանող մի ուխտավոր: Հայրիկ Մուրադյանը երաժշտական կրթություն չունի: Բայց դու մեր հին ճարտարապետության հուշարձանները կառուցող այն ո՞ր վարպետին կհարցնես, թե այդ ո՞ր ուսումնական հաստատությունում ես ուսանել քիվերի փորագրության այդ զարմանալի արվեստը: Հայրիկի հարցում էլ տարակուսում ես, թե նրան ինչպե՞ս կոչես՝ բանահավա՞ք, բանասե՞ր, պատմաբա՞ն, երգի՞չ... Միայն այդքա՞նը, երբ այդ կամովին ուխտավորը ութ տասնամյակ շարունակ զբաղված էր հայ ազգային մշակույթի ակունքները մաքուր պահելու և նոր սերունդներին հասցնելու ազգահաճո գործով:

Առաջին հայացքից իսկապես տրամաբանական չէ, որ հաղթած երկրի ժողովուրդը հեռանում է իր երկրից` իր բաժին բարեկեցությունը դրսում որոնելու, իր որդիների ապագան իր հայրենիքից դուրս գտնելու համար: