Դիտեցի պատվելի Բագրատ Սրբազանի բրիֆինգը միջազգային ԶԼՄ-ների հետ:

Ճապոնիայում, տաճար մտնելուց առաջ, մի յուրահատուկ ծես կա՝ պետք է լվանաս ձեռքերդ ու բերանդ, որպեսզի մաքուր ձեռքերով, բերանով ու մտքերով կանգնես Արարչի առջև...

«Հայրենասիրությունը», գուցե, ոչ միայն կռվի ժամանակ պայքար տալն է, որքան նաև гражданский կյանքում ՀՀ-ում ապրելը, սերունդ կրթելը, քայլեր անելը:

Իրականում ես շատ ուրախ կլինեի, եթե Հայաստանում գործեին ոչ թե քաղաքական կոնյուկտուրայի և հավանական ֆինանսական աջակցության վրա հիմնված ու իրենց որպես արևմտամետ կամ ռուսամետ, իսկ որ ավելի վատ է` հայակենտրոնի անվան տակ «-մետ» «վաճառող» ուժեր, այլ իրական` քաղաքակրթական ընտրությամբ արևմտամետ, ռուսամետ և հայաստանակենտրոն ուժեր, որոնք, իրենց քաղաքակրթական ընտրությամբ, իրապես կարող են Հայաստանի համար ճանապարհ նախանշել։

-Գնանք Արփենիկ Չարենցի գերեզմանը տեսնենք,-ասում է ընկերս՝ Սուրենը: Արփենիկ Չարե՜նց...

Մեր ամենամեծ թշնամին թմբիրն է։ Այն թուրքից էլ վտանգավոր է: Ցավոք, պետք է ասեմ, որ մեծ տոկոս են կազմում այն մարդիկ, ովքեր չտեսնելու են տալիս մարտահրավերները, ավելին, կարծում են, թե սա գլոբալ խաղի մի մասն է, ու ո՛չ մեր պետությունն է վտանգված, ո՛չ էլ՝ մեր ազգի գոյությունը: Եթե այդպես մտածեր նաև Նժդեհը, ապա այսօրվա Հայաստանը չէր լինի այնպիսին, ինչպիսին կա կամ ընդհանրապես չէր լինի:

Ֆրանսիական հեղափոխության արդյունքում կազմաքանդվեցին հին կարգերը և Ֆրանսիան, դե յուրե, միապետականությունից վերածվեց հանրապետության՝ ազատ և հավասար քաղաքացիների համար։ Հավանաբար շատերը կտարակուսեն, թե մեր երկիրն ինչ կապ ունի միապետության հետ և ՀՀ կոչված սուբյեկտը միապետություն է:

Հայությունը ներկա պահին դադարել է միասնական ազգային «երգչախումբ» լինելուց. խումբը ներսից պառակտված ու ներհակ է, այնտեղից աններդաշնակ, իրար խլացնող, ծղրտան ու օտարալադ ակորդներ են ելնում վեր:

2018-ի հեղաշրջումից հետո նոր «նավավարները», քամի ցանելով, հին հակառակորդներին «փռեցին ասֆալտին», «ծեփեցին պատերին»: