Ամերիկացի հանրապետական սենատոր Ռոջեր ՈՒիքերը եռօրյա այցով ժամանում է Երևան։ Այցը իր մեջ արտառոց ոչինչ չէր պարունակի, եթե մի կարևոր հանգամանք, այնուամենայնիվ, չլիներ...

Օրեր առաջ գրառում էի արել նիկոլի և իր սեփականատերերի հնարավոր արկածախնդիր երկու տարբերակների մասին, որոնք ցանկանում են իրագործել ապագայում։

Ասում է` բյուջետային ծախսերի 80%-ը ժառանգել ենք նախկինից։ Սա այն դեպքն է, երբ անհաջող ներդաշնակվում են հիմարությունն ու կեղծիքը։ Հիմարություն է այն, որ պարտադիր բյուջետային ծախսերը, օրինակ, աշխատավարձ, թոշակ, նպաստ, ամորտիզացիա և այլն, չես կարող ուղղակի չժառանգել։

«...Վստահ կարող եմ ասել, որ աշխարհը չափելու իմ չափը Հայաստանն է։ Մարդուն բնութագրելու իմ չափանիշը հայ մարդու նկարագիրը վերարտադրելն է։ Այս սկզբունքով են կառուցված իմ հեղինակային հեռուստածրագրերը. հարցազրույց, դիմանկար , էտյուդ...»,-այսպես է աշխարհը զգացել ու հայ մշակույթին իր ողջ կյանքը նվիրել ԱՐՓԵՆ ՄՈՎՍԵՍՅԱՆԸ։ Ճշմարիտ մտավորական, ում ստեղծագործական կյանքն ազգի մշակույթին նվիրումի տարեգրություն է։

Ինչպես և սպասվում էր, Ալիևը նոր նախապայմաններով է հանդես գալիս, այսպես կոչված «խաղաղության պայմանագիրը» ստորագրելու համար:

Որոշ «քաղաքական մտքի գիգանտներ» ոգևորվել են Բագրատ Սրբազանի երեկվա ասածներից և փորձում են ներկայացնել, իբր Սրբազանը ազդակ է տալիս, որ Հայաստանը չպետք է լինի ռուսամետ։

Սրանք հազարավոր երեխեքի մահվան պատճառ են դարձել, սրանք հանձնել են Արցախը, սրանք հանձնում են Հայաստանը, սրանք թալանում են մեր երկրի բյուջեն, սրանք այլասերվածության մաստեր-կլաս են ցույց տալիս...

Հունիսի 30-ին Կիրանց գյուղի մոտ ադրբեջանական զինուժը տեղադրել է մեծ դրոշակ, որը տեսանելի է նաև Կիրանցի հարևան՝ Աճարկուտ գյուղի տարածքից։ Դա հոգեբանորեն վատ է ազդում Կիրանցի և Աճարկուտի բնակիչների վրա։ Կիրանց բնակավայրի վարչական ղեկավար Կամո Շահինյանը հաստատեց, որ գյուղի գերեզմանատանը մոտակա, «Խաչի յալ» կոչվող տարածքի մոտ տեղադրվել է Ադրբեջանի մեծ դրոշ։

Ադրբեջանի միանձնյա ղեկավար Իլհամ Ալիևի քաղաքականությունը Հայաստանի հանդեպ և ընդհանրապես բոլոր ուղղություններով և ոլորտներում վերլուծելն ու կանխատեսումներ անելը այդքան էլ դժվար չէ, որովհետև նա մեծամասամբ հստակ և առանց վարանումների, բացահայտ ասում է այն, ինչ ինքը մտադիր է անել...

Սասունցի Դավթի արձանը Երևանի կայարանամերձ հրապարակում տեղադրվեց 1959 թվականի նոյեմբերին: Տեղանքը ցանկապատվել էր: Սկզբնապես բերվել էին մի քանի հսկայական քարաբեկորներ, որոնցից յուրաքանյուրը կշռում էր 6-ից մինչև 12 տոննա: Քարհատները դրանց վրա խոր անցքեր էին բացում, որոնց ներսում տեղադրվում էին երկաթե պտուտակաձողերը: Աշխատանքն ընթանում էր գիշեր ու ցերեկ: Մշտապես շինհրապարակում էին քանդակի հեղինակ Երվանդ Քոչարն ու շինարարության պետ Հովիկ Շահապունին: Պատվանդանի ու ավազանի կառուցումից հետո նոր միայն պիտի բերվեր արձանը, որ վաղուց պատրաստ էր ու գտնվում էր կոմունալ տնտեսության վարչության արհեստանոցում: Դավթի արձանը 6 մետր 30 սանտիմետր բարձրությամբ էր: Առաջին դեպքն էր, երբ արձանը ոչ թե պիտի հատվածների բաժանվեր ու հավաքվեր տեղում, այլ տեղափոխվելու և տեղադրվելու էր ամբողջությամբ: Այդ նպատակի համար տրամադրվեց 15 տոննայանոց ավտոլծակ: Քաղաքում մի քանի ժամով անջատվեցին տրամվայի ու տրոլեյբուսի հոսանքատար գծերը: