Լույս և խնկարկում

Կան մարդիկ, որոնց ներկայությունը մեր կյանքում թթվածնի նման է. երբ կա, վայելում ենք նույնիսկ աննկատ, չկա` շնչահեղձ լինելու չափ ծանր է դառնում չգոյությունը: ՅՈՒՐԻ ԱՎԵՏՅԱՆԻՆ ճանաչողներն աներկբայորեն կհավաստեն, որ նա հենց այդպիսին էր:
Ծնվել է 1933-ի մարտի 13-ին` ԼՂՀ Մարտակերտի շրջանի Հասանյաղա գյուղում: Մեկ տարեկան էր, երբ ընտանիքը տեղափոխվեց Կիրովաբադ: Տեղի թիվ 11 դպրոցն ավարտելով, մեկ տարի աշխատեց որպես բանվոր, հետո մեկնեց խորհրդային բանակ, ծառայեց ավիացիայում` որպես կապավոր: Բանակից հետո աշխատանքի անցավ Կիրովաբադի հաստոցաշինական գործարանում` հասնելով 6-րդ կարգի խառատի աստիճանի և ստանալով անձնական կնիք, ինչը նրա պատրաստած արտադրանքն ազատում էր հետագա ստուգումներից: Նրա ձեռքով են պատրաստվել Կիրովաբադի խորհրդանշական բանալիները, քաղաք, որի տեղական խորհրդի պատգամավոր էր: Համաքաղաքացիները սիրում, գնահատում և շատ էին արժևորում նրա մարդկային ու մասնագիտական բարձր հատկանիշները, իսկ հարազատների, մերձավորների ու ընկերների համար Յուրին անփոխարինելի խորհրդատու էր, ամենադժվարին պահերին օգնության ձեռք մեկնող սրտակից մարդ:
1988-ին, երբ ազգային-ազատագրական պայքարի ոգին ջնջել էր Հայաստանի ու Արցախ աշխարհի միջև արհեստականորեն գծված սահմանը, Յուրի Ավետյանը տիկնոջ ու երեք որդիների հետ տեղափոխվեց Հրազդան քաղաք, այնուհետև` Երևան` շարունակելով բարձրակարգ խառատի աշխատանքն ու իր մասնագիտական հմտությունները փոխանցելով սկսնակներին: Նրա ապրած համեստ, բայց ավելի քան բովանդակալից կյանքը աշխատավոր հայ մարդուն բնորոշող վավերագիր էր, մարդ, ում ներկայությունն այնքան կարևոր էր նրան շրջապատողների համար, իսկ բացակայությունը` այնքա՜ն ցավոտ ու անտանելիորեն դառը:
Յուրի Ավետյանն իր մահկանացուն կնքեց բոլորովին վերջերս` հոկտեմբերի 19-ին` երկարատև ու ծանր հիվանդությունից հետո, անասելի վիշտ պատճառելով սիրելի կնոջը, որդիներին ու թոռներին, մերձավորներին, հարազատներին, ընկեր-ծանոթներին:
Մշտնջենական լույս քո երկնային ճանապարհներին, սիրելի Յուրի:
Հավետ խնկարկում քո պայծառ հիշատակին:

Հրայր ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Մեկնաբանություններ