Անարդարությունը՝ մեր ներքին թշնամին

Հայրենիքը բոլորինս է, սահմանին կանգնած զինվորը, զոհաբերելով իր կյանքը կամ վտանգելով այն, պաշտպանում է բոլորիս սահմանը, յուրաքանչյուրիս անվտանգությունը, մի կտոր հացի կարոտ քյասիբի ու լկտիացած և իրականությունը կորցրած օլիգարխի, պետության կողմից անտեսված քաղաքացու ու պետության շալակն ելած պաշտոնյայի երջանկության, խաղաղ ապրելու իրավունքը:
Մեր բանակը մոտ է կանգնած հասարակությանը, որովհետև կառուցվածքով հենց այդ հասարակության հայելին է, այն հասարակության, որը զինվոր է տալիս բանակին, այն մարդկանց, ովքեր հայրենիքի հետ առերեսվում են ամեն օր, ամեն ժամ՝ բանակի ու հայրենիքի մասին «էլիտար» կենացները թողնելով դիմազուրկ «մեծապատիվներին», որոնց համար Ղարաբաղն ու պատերազմը սոսկ քողածածկույթ են, որի հետևում թաքնվում են մեծ ու փոքր ապօրինություններ, չկշտացող ախորժակ, հարստանալու անհագ ու անսպառ ցանկություն:
Իհարկե, բանակում շատ բան է փոխվել, շատ բան օրինակելի ու գովելի է դարձել, զորակոչերն այլևս սկանդալով կամ տգեղ այլ երևույթներով չեն ուղեկցվում, բայց, միևնույն է, բանակը մնում է ժողովրդինը, այն հասարակ ժողովրդինը, որի զավակները սահմանում կանգնած են՝ շոգին ու բքին, սիրած աղջկան կարոտը կամ հայրենիքի կանչը սրտում ամբարած: Մյուս կողմից լավ է, որ «էլիտար» բարքերը բանակ չեն մտնում, որովհետև ավելի լավ է մեր զինված ուժերը հեռու մնան անարդարության էն ցեցից, որ ուտում է մեր հասարակությանը, ավելի լավ է զորմասերում տիրի հավասարության մաքրությունը, իրար հասնելու ու թիկունք լինելու մղումը, էն վեհությունը, որ բնորոշ է մարդկային ջինջ ու պարզ հոգուն:
Մեր երևացող թշնամին ադրբեջանցին է, ով կրակում է, նենգաբար սպանում, ստորաբար սողում, բայց կա մի անտեսանելի, դաժան, ավելի վատանգավոր թշնամի՝ դա այն է, ինչ կատարավում է բանակի թիկունքում: Դա անարդարությունն է, ֆեոդալների ու ճորտերի բաժանվող մեր հասարակությունն է, զոռբաների ծաղկումն ու արժանապատիվ քաղաքացու անկումն է:
Երեկ երկու հայորդու հանձնեցինք հողին, երկուսին էլ կհանձնեք օրերս: Ու էս արանքում՝ պաշտոն ու փող ունեցողներն անհաղորդ են ու «յուղոտ գործի» են տեղավորում իրենց բալեքին, որոնց «արյունը», անշուշտ, «կապույտ» է, ու որոնց պատկերացրած Հայաստանը ֆլեշմոբի պես մի բան է՝ ինչպես Սերժ Սարգսյանը կասեր: Սա է Հայաստանը, ու վերջ: Սա է հոգևոր ու բարոյական միասնականությունը կորցնող Հայաստնը, ու վե՛րջ:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Փաշինյանի քաղաքականության հետևանքը
• Երեկվա բանավեճն ավելի շատ դիվիդենտներ բերեց Հարիսին
• Ընտրությունները պետք է «քաղաքական գերազման» դարձնել ՔՊ-ի համար
• Փաշինյանը դարձել է ազգային աղետի հոմանիշ
• Փաշինյանը նմանվում է ծաղրածուի
• Արևմուտքում զգուշանում են
• Ցինիզմի դեմ լավագույն դեղն ուռա- հայրենասիրությունը չէ
• Երևանին պետք են նոր ընտրություններ
• Արմավիրի ողբերգության հետքերով
• Ընդդեմ միֆերի
• Ի՞նչ է կատարվում Մոսկվայի ու Թեհրանի հարաբերություններում
• Միշել Բարնյեն՝ Ֆրանսիայի վարչապետ
• Եվրոպա գնացող բոլոր ճանապարհները տանում են… Մոսկվա
• ՀՅԴ ուղեգիծը կմնա անփոփոխ
• Մեր դիվանագիտությո՞ւնն է անորակ, թե՞ մենք չունենք դաշնակիցներ
• Եթե չենք ուզում հայ-ռուսական հակադրություն, պետք է վերանայվեն այսօրվա հարաբերությունները
• Երեք ինքնահավան նախագաների պատանդ, Հայաստանս
• Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը
• Պատերազմ է, որին ներկա է միայն բանակը
• Մեր կառավարությունը զուրկ է կանխատեսելու, պլանավորելու ռեսուրսից

Մեկնաբանություններ