«Գրեթե ամեն ինչ, որ մարդը ճանաչում է, կամ վատ է կամ տխուր», «Բացի ողջ լինելուց մենք պետք է մի քիչ էլ ծիծաղենք»: Սարոյանական այս մտքերը «Մարդկային կատակերգությունից» են, ուր և պատերազմ կար, և բարություն, մահ կար, կորուստ, բայց ավելի շատ` կյանք:
Թող որ մեր բանակում էլ ամեն ինչ կատարյալ չէ, թող որ պատռեն ժպտացող զինվորների լուսանկարներն ու սպանված զինվորների լուսանկարներ փակցնեն քաղաքում` «Հաջորդը ես եմ» վերտառությամբ: Մենք ողբացող ժողովուրդ ենք՝ կողբանք, կցավակցենք, կտարածենք սոցցանցերում, կվերլուծենք ու դրանից բանակը (կյանքը) կդառնա ավելի ուրախ, ավելի լավը:
Մեղավորներ ինչո՞ւ փնտրել` ջիպավորներն են, բանակում զոհված զինվորների ծնողները, ջահելները թե ահելները, լևոնականները, թե սերժականները: Մենք ենք: Սա խոսում է մի բանի մասին` քաղաքը հիվանդ է: Ակցիան, հասկանում ենք, որ միանշնակ չէր ընդունվելու, ինքս հիացած չէի ժպտացող զինվորների լուսանկարներով, բայց դրանք պատռելն արդեն չարակամության ակցիա է:
Մարդիկ ժպտում են (կյանքում էլ), ու դա չի նշանակում, որ նրանք ցավ չունեն, որ նրանց շուրջը մեռնող մարդիկ չկան:
Ինչո՞ւ եք պատռում ժպտացող զինվորների լուսանկարները:
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հ.Գ.- Սոցցանցերում բնականաբար սույն թեման ակտիվորեն քննարկվում է, comment -ներից մեկը ներկայացնում եմ առանց փոփոխության. «Վա՜յ, էս ի՞նչ ա կատարվում... ժպտալը (ժպիտը) մարդկանց զզվացնում ա...էս ի՞նչ զռռան ազգ ենք դարձել...»: (Վաչագ Տեր-Սարգսյան, նկարիչ, ապրում է Գլենդելում)