Քնելուց առաջ, Անդրանիկ զորավարի պատվիրանի նման, քնած ժամանակ և արթնանալուց հետո, զօր ու գիշեր գործեք (մտածելն արդեն ուշ է)` առաջին (շփման) գծի համար: Դարեր շարունակ ապրել և ապրում ենք այնպիսի տարածաշրջանում և այնպիսի հարևանների հետ, որ պարտավոր ենք զենքը ձեռքներիս և մատներս ձգանին քնել. այսինքն, մեզ պարտադրված է պետություն-բանակ և բանակ-պետություն դառնալու պատիվը, եթե չենք կորցրել մեր ապրելու բնազդն ու զգացողությունը:

Ադամյանը սեղանի վրայից բարձրացրեց ծանրացած գլուխն ու նայեց պատշգամբին: Մառախլապատ, ցրտաշունչ լուսաբաց էր: Մոխրագույն երանգներով սպիտակ մշուշը թափանցում էր գաջածեփի, ապակու, կոտրտված սպասքեղենի կտորտանքներով լեցուն հյուրասենյակ և խորացնում նրա հոգնությունը:

Շիրակի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանում 6 ամսից ավելի մի զարմանալի գործ է քննվում: (Այստեղ մեր հարգանքի անդնդախոր հավաստիքը նվիրաբերենք վերոնշյալ դատարանին՝ հայտարարելով, որ այն աշխարհի ամենաարդար դատարանն է):

Կարեն Կարապետյանի մուտքը հայկական տնտեսական միջավայր նշանավորվեց շատ կարևոր նորամուծությամբ. առաջին անգամ պաշտոնապես հաստատվեց վաղուց պարզ այն ճշմարտությունը, որ Հայաստանի տնտեսական ճգնաժամը խոր, անչափ խոր է:

«Սանիթեք» աղբահավաքային կոնցեռնն արձագանքել է «Իրատեսի» լրագրող Վրեժ Առաքելյանի՝ սեպտեմբերի 23-ին լույս տեսած «Աղբատարային ռմբակոծության հետքերը» հրապարակմանը:

Բալաբեկ Լալայանի տունը, որտեղ, նրանից բացի, ապրում էին այլ հայ ընտանիքներ ևս` 17 անձով, գտնվում էր «Շամախինկա» թաղում: Երբ թուրքերը հարձակվեցին, սկսեցին կրակել ու հրդեհել, սարսափահար Բալաբեկը նետվեց դեպի հեռախոսը:

Լրագրողական այս հետաքննությունը, որն ընթացել է մոտ 5 տարի, այս հրապարակումով ավարտվում է, թեև մեր ընթերցողները համոզված են, որ գործը պետք է հասցնել իր տրամաբանական հանգուցալուծմանը՝ խաղաղ երեկոներ, գիշերներ և լուսաբացներ պարգևելով հանրությանը:

Այսօր պետք է իմ շնորհակալական խոսքն ուղղեմ մեր հարգարժան ընթերցողներին, ովքեր այս հոդվածաշարի հերթական հրապարակումից հետո, կարելի է ասել, հարցերի տարափ են ուղղում իմ հասցեով՝ փորձելով հասկանալ, թե մեր երկրում ինչ է կատարվում, ինչ է լինելու, երբ է վերջապես Հայաստանում կարգ ու կանոն հաստատվելու, աշխատատեղեր բացվելու, արտագաղթը կանխվելու, Ղարաբաղի հարցը լուծվելու, Սպիտակի երկրաշարժի գոտին վերականգնվելու և այլն, և այլն։

Կոնսենսուսի հասնելն այստեղ ավելի դյուրին էր, քան եթե նման հարցերի քննարկումը տեղափոխվեր Մոսկվա՝ Կրեմլ, ԽՍՀՄ Գերագույն խորհուրդ կամ, առավել ևս, ԽՄԿԿ դանդաղաշարժ քաղբյուրո:

Չի եղել, ոչ մի հոկտեմբերի 27 չի եղել, 1999-ն էլ ավարտվել է ճիշտ այնպես, ինչպես դու էիր ծրագրում՝ հազարամյակ է փոխվել, ու 21-րդ դարը մերն է, ու ես զանգահարում եմ քեզ, որ ասեմ՝ բարև, Վազգեն: