Մահվան իրողությունից մտքերս ցաքուցրիվ են, հուշերս` դրվագային, խոսքս էլ լինելու է անավարտ…

Արժանապատիվ մի սկզբունք, որը, թերևս, ամենուրեք հայտարարվի և հնչի որպես սրբազան երդում-աղոթք. բայց արդյոք մենք` ազգովին, երկու հազարամյակ շարունակ, նաև այսօր առաջնորդվե՞լ ենք «Կյանքս հայրենիքին, պատիվս` ոչ մեկին» ամենաարժանապատիվ սկզբունքով:

Ձյունը, որ ավելի ստույգ անձրև էր, ժամանեց ուշացած շոգեքարշի նման հևիհև: Ձյունը, սա հանրահայտ է, բնաշխարհի անաղարտության խորհրդանշանն է: Ինչպիսի՞ն կլինի գալիք խորհրդարանական աշունը երկրում, մենք կիմանանք առաջիկա վարդայտ մայիսին:

Շեքսպիրն իր «12-րդ գիշեր» կատակերգության մեջ տվել է մարդկանց մեծ լինելու մի հիանալի գաղափար: Որոշ մարդիկ մեծ ծնվում են, ոմանք էլ հասնում են մեծության, իսկ ոմանց վրա էլ շպրտվում է մեծությունը: Այդ հիանալի ձևակերպման մեջ ինձ ավելի շատ հետաքրքրեց երրորդ պարագան, որով էլ կարելի է հիմնականում բնութագրել քաղաքական այն դատարկություններին, որոնց վրա շպրտվում է մեծությունը:

Եթե դուք մտադիր եք ծնկի բերել մի հզոր մրցակից երկրի, որի փիլիսոփայությունն ի սկզբանե հիմնադրվել է որպես ուժեղ, անկախ և ամբողջական, և որը ձեր սեփական երկրի շահերի հակառակորդն է, և դուք չեք ցանկանում այդ երկիրը պատերազմով` ռազմական ուժով ծնկի բերել, ապա նման հարցադրման պատասխանը շատ հասարակ է:

Ահա այսպես, ամեն անգամ, երբ Երկիր մոլորակը հերթական իր պտույտը կատարում է արևի շուրջը, տարին բոլորում և փոխվում է։ Իրականում տարին, որպես ժամանակի միավոր, ոչ նոր է և ոչ էլ հին, ոչ էլ փոխվող է։

2018-ի ձմեռն այցի եկավ խորաշնանային գրաֆիկական գույներով, խոնավ ծառաբների ձյան անմար կարոտով և հեռավոր դաշտերում հանկարծ բուսնած մանուշակների գեղանկար անակնկալներով։ Այս ամենը ի՞նչ է խորհրդանշում...

«Այնքա՜ն հեշտ` գործարաններ ենք կողպել, հանքեր ենք փակել, հնոցներ ենք մարել. այնքա՜ն անխիղճ` ամբողջ անտառներ ենք հնձել, այնպե՜ս հիմարաբար` հոգիներս առևանգումի ենք մատնել այնպես համատարած ու արմատախիլ` ամբողջ ժողովուրդ ենք գաղթեցրել, որպես թե փարավոնի գերությունից ազգ ենք հանում ու ազգովին առաջնորդվում ավետյաց երկիր ու ավետյաց ազատություն։ Այդքան հեշտ ու հիմարաբար ու դաժան միայն թշնամու երկիրն են ավերում։ Կարո՞ղ էինք չավերել»։

Ռուսաստանում քաղաքագիտական, փորձագիտական հանրություններ շատ կան, սակայն դրանց մեջ Իզբորսկյան ակումբ կոչվածը առանձնանում է մի յուրահատկությամբ: Այս ակումբի անդամները գերազանցապես կոնսերվատիվ-նացիոնալիստական ուղղության ճանաչված մասնագետներ են (ընդ որում՝ ոչ միայն ռուս), որոնք խորանում են Ռուսաստանի ներքին ու արտաքին քաղաքականության հարցերի մեջ` իրենց վերլուծություններում ու մոտեցումներում բացառապես ելնելով ռուսական պետականության, ավելի կոնկրետ` կայսրապետության շահերից:

Մոլորակը չափուձևել փորձող ուժերը գիտեն, թե ինչ են անում: Եթե մինչ այժմ դրսի հետ կնքվող պայմանագրերը իրենց փուլային դանդաղ ընթացքի մեջ հնարավորություն էին ընձեռում դրանց խիստ անընդունելի պայմանների դեմ ընդդիմանալու փորձեր անել, հիմա այնպիսի հախուռն և միանգամից են կնքման իրավունքի հավակնում, որ պարզապես ոչ ժամանակ, ոչ էլ դրան հավասար ուժ կա՝ որևէ բան ձեռնարկելու համար: