Նախապես ներողություն եմ խնդրում հրեա ազնիվ ժողովրդից հոդվածիս վերնագրի համար: «Ա՛յ...» ասելով ես նկատի ունեմ հրեա ժողովրդի անազնիվ քաղաքական գործիչներին, ժիդերին, խաբեբաներին, որոնք դարեր շարունակ իրենց «նեղազգային» շահից ելնելով ընդհանրապես ծառայել են ստորությանը, մութ ուժերին, թուրքին, աշխարհի առաջին ցեղասպան կառավարողներին:

Հունիսի 1-ը 2 հոգեզմայլ խորհուրդ ունի. նախ` ամռան նորամուտն է, այնուհետև Երեխաների պաշտպանության միջազգային օրն է։ Արևածագն ավետեց 2018-ի ամառը և հուշեց, որ ազատ, անկախ և, ի վերջո, ժողովրդավարական Հայաստանում մշտաբնակ մանուկների ուղիղ կեսը թերսնված է դեռ օրորոցից։

Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանը, ձեռնոց նետելով միասեռականների և այլասերվածության նկատմամբ ՀՀ բնակչության (միասեռական փոքրամասնությանն ու նրանց սակավաթիվ պաշտպաններին չհաշված) հանրային կարծիքին, ըստ էության, արհամարհելով այն, ինչպես արդեն հայտնի է, Հայաստան էր հրավիրել հայտնի բրիտանացի երգիչ և աշխարհում նույնքան հայտնի միասեռական Էլթոն Ջոնին: Վերջինս Երևան էր ժամանել մեր սրբազան տոնի` Հայաստանի Առաջին Հանրապետության 100-ամյակի` մայիսի 28-ի գրեթե նախօրեին` մայիսի 26-ի երեկոյան:

Մայիսին վարդերը վառվում-բուրում են կարմիր, ճերմակ և հակինթե ցոլքերով։ Արարատի հայացքի տակ մայիս ամիսը ահա 1 դար սխրանքի ամիս է։ Մայիսի 9 և 28, օրեր համազգային զարթոնքի և հոգեպարար բերկրանքի։ Եվ, ինչ խոսք, սա է մնայունը, մնացյալը ժամանակավրեպ է։

Դեռ շատ է գրվելու ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի վարչապետական ոչ այնքան սպասելի հրաժարականի մասին: ՈՒ որքան էլ կարծիքները տարբեր` մի կետում լինելու են միասնական. կատարվածը ճիշտ քայլ էր, քանզի հակառակ պարագայում զարգացումները կարող էին անկանխատեսելի հուն մտնել:

Ապրիլյան հեղափոխության ժամանակ և հետո հասարակության տարբեր շերտերում խոսվում է վենդետայի մասին: Ոմանք հանուն երկրի միասնության և խաղաղության հակված են ասելու «ոչ», ոմանք էլ, անձնական, թե այլ պատճառներով, խոսում են դրա անխուսափելիությունից:

Մուհամեդը քայլում էր Երուսաղեմով, ու ոչ ոք նրան ուշադրություն չէր դարձնում: Մարգարեին թվում էր, որ բոլորն իրեն են նայում, ու եթե ինքը թույլ տա՝ պատրաստ են գետնատարած փռվել իր առաջ ու սպասել իր մի բառին, մի շարժումին, մի հայացքին:

Ծիրանը հասնում է։ Ծիրանի գույնե՜րը... Հայոց ցորենի շիկնանքը և որդան կարմիրը, նաիրյան այգաբացն ու թոնրի մարող կրակը երփնագրված են հայկազյան մրգի թավշոսկի այտերին։ Ի՞նչ եք կարծում, ժամանակը չէ՞, որ շնորհապետական հայկյան պետության դրոշի նարնջագույնը տեղը զիջի ծիրանագույնին։

Փթթող բնաշխարհի կանաչ ենթատեքստում կայծկլտում են տարվա առաջին պտուղները` դյութիչ թութը սևաթույր և կարմրավառ գայթակղություն ելակը։ Բայց երկիրը ցայսօր հիվանդ է կարմրուկով։ Նաև ճողվածքով։ Փորձենք ապաքինել։

Մեր երկրի վերջին իրադարձությունները ստիպեցին Հայաստանը դիտել տարբեր երկրների համեմատությամբ, ավելի սևեռվել ազգային գիտակցության, ազգային արժեքների վրա: Շատ ավելի ընդգծվեց, որ մեր երկրում տեղի ունեցող յուրաքանչյուր ցնցում ծանր է անդրադառնում արտերկրում բնակվող մեր հայրենակիցների վրա: