Տեսնես կա՞ մեկը, ով չի գիտակցում, որ ֆիդայական պատերազմի տարիներն անցել են. եթե կա, ուրեմն, գլխից հիվանդ է, կամ՝ արյան ծարավ ֆանատ: «Պլաստինկան» լռվել է անցյալ դարում: Ցավով եմ ասում՝ երանի ու ոչ երանի այդ օրեր:
Մանրացել ենք, այն էլ ինչպե՜ս: Երբ մեր կողքին մեր մեծերն էին, և երկիրն էլ վերընթացի ճանապարհին էր, աշխարհը զարմանքով հայտնաբերում էր մեզ և ուրախանում: «Եթե ինձ հարցնեին, թե որն է աշխարհի ամենամեծ հրաշքը, ես կասեի՝ Հայաստանը»:
Արդեն շուտով չորս տարի է՝ Հայաստանը դարձել է Քայլաստան, և հանուն ՀՀ քաղաքացիների առողջության ապահովման «լուծվեց» ծխելու դեմ պայքարը, հիմա էլ՝ աղի, շուտով սննդամթերքի սահմանափակման, վառելիքի կրճատման խնդիրները «կլուծվեն»։
Աղուհացը ծիսական սովորույթ է հայերի և աշխարհի շատ ժողովուրդների կենցաղում։ Այն եղել է և շատ երկրներում դեռ կմնա որպես հարգանքի, հարստության, առատության, բարեկամության, հավատարմության և բարեհաջողության խորհրդանիշ։
Կար ժամանակ թելի ծայրը հեշտորեն կծիկ էր դառնում։ Հիմա ցեցակիր է թնջուկը, նման մեր քաղաքականությանը, դեռ փոշիացնող թիթեռն էլ նստած է վրան, թափահարում է իր գորշագույն թևերը, թե՝ դեռ կամ։ Ապագայից խոսելը հիմա պատրանք է։
Թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին մարտահրավերները նենգ և հեռահայաց են: Անհրաժեշտ է նպատակամետ ուժերի գերլարում, հակառակ դեպքում կարժանանանք հայի վերջին խելքին հարիր ընկերովի մահը որպես հարսանիք ընկալողների տխուր ճակատագրին:
Հյուրընկալ տուն էինք, բացված սեղանը՝ տեղը-տեղին, նկարելու մի հիասքանչ բան:
Չտար Աստված՝ աղամանը հանկարծ մոռացվեր, վերջում բերվեր, այն էլ՝ հյուրերից մեկի խնդրանքով:
Երկու ջրհեղեղի արանքում հայտնված իմ ժողովուրդ, այս պահին պիտի լինես խելամիտ, որ չխեղդվես ահեղաձայն ալիքների գահավիժումից, երբ քո գլխավերևում սև ամպերի կուտակումներ դեռ կան, վկայում են նորից տեղատարափ։