Մեծ առումով` մարդու պատասխանատվությունն էլ երեք դրսևորում ունի: Կամ` պետք է ունենա: Նախ և առաջ` պատասխանատու պիտի լինես Արարչի հանդեպ` կյանքիդ յուրաքանչյուր վայրկյանով, արածով ու չարածով, մտածածով ու չմտածածով, անելիքով ու չանելիքով:

Բոլոր նրանց, ովքեր ցանկանում են Երևանում տեղադրել Անաստաս Միկոյանի հուշարձանը, կառաջարկեի` ընդհանրապես մարդուն, առավել ևս պետական, քաղաքական գործչին, մտավորականին գնահատել հետևյալ, գուցե շատ խիստ, բայց շատ ազնիվ բանաձևով` «Ի՞նչ է արել, որ չպետք է աներ, ի՞նչ չի արել, որ պարտավոր էր անել, իսկ այն ամեն լավը, որ արել է նա, պարտավոր էր անել, քանզի յուրաքանչյուր ոք ծնվում է իր հայրենիքին, իր հարազատ ժողովրդին ծառայելու համար, հակառակ պարագայում անիմաստ է աշխարհ գալը»:

Նախապես փաստեմ, որ ասելիքս բուն հաշվարկների հետ որևէ կապ չունի: Բնավ ցանկություն ու նպատակ չունեմ հաշվելու երկրաշարժից ի վեր և անկախությանն ի նպաստ բազում-բազմագույն երկրներից ստացված մարդասիրական և փոխշահավետ օգնությունները, հաշվենկատ վարկերն ու խելո՜ք-թղթային ծրագրերի համար դրամաշնորհները:

Հաղթանակի օրվա շքեղ տոնակատարությունը Ռուսաստանում, անշուշտ, յուրօրինակ «մարտահրավեր» էր Արևմուտքին ու առհասարակ աշխարհին այն առումով, որ երկիրը, ճիշտ է, Խորհրդային Միություն չէ, բայց հետևողականորեն իրեն է վերադարձնում աշխարհի ուժեղագույն տերություններից մեկի կարգավիճակը:

Պանիկովսկին լեյտենանտ Շմիդտի եղծված հոգեզավակն էր։ Սա հուսամ, չեք մտահանել։ Լավ է, ուրեմն ժամն է մտահոգվելու, զի ապահով Հայաստանում բարգավաճում է բիզնեսի մի նոր եղանակ, ինչին անգամ թռուցիկ ծանոթանալով բթամատից քթարմատ կկարմրեր ի ծնե ամոթի զգացումից զուրկ հանրահռչակ սագագողը։

Անվախություն նաև պատասխանատվություն կրելու իմաստով և նշանակությամբ` առ ազգային անցյալն ունեցած, որը տևական ժամանակ է, ինչ պարզմիտ մանկան պես երես է թեքել մեզնից` իր ճշմարիտ, սրտահույզ խոսքը չլսել տալու մեր անհոգության պատճառով: Իր խոսքը ընդերքից է բխում, մեզ համար տակավին,- եթե կուզեք,- ամոթահարույց, անծանոթ, մեր` արյան կանչից օտարվածությունը շեշտադրող…

Մի՞թե վատ է, որ գրեթե մանկուրտ ենք, չէ՞ որ մանկուրտացված հասարակության համար միևնույն է, թե ովքեր են իշխանության գլուխ. սոցիալիստ-բահակիրնե՞րը (ում դրոշին բահ է, ակոս և մի աշխույժ շերեփուկ), թե՞ ազգայնական-ջահակիրները (վերջիններիս կուսզինանշանը, հասկանալի է, զարդարված է թրով, հրով և տաքդեղով)։

Դժոխքի գայլի նման որքան ուտում են, այնքան ոռնում են սովից: Եվ այդ սովից ոռնացողներին հերթական անգամ կերակրելու համար տուգանքներ պետք է մուծեի` հինգ հազար, տասը հազար, քսան հազար, երեսուն… և այլն:

ՅՈՀԱՆՆԵՍ ԼԵՓՍԻՈՒՍ (1858-1926), գերմանացի հասարակական գործիչ, բողոքական քահանա, գրող, արևելագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր, 1914-1926 թթ. գերմանա-հայկական բարեգործական ընկերության հիմնադիր ու նախագահ:

Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինն ունեցավ իր հերթական` 12-րդ «ՈՒղիղ գիծ» հրապարակային հանդիպումը ռուսաստանցիների հետ: Նախապես երկրի ղեկավարին էր ուղղվել ավելի քան 2,5 միլիոն հարց. 1,8 միլիոն հեռախոսազանգ, 350 հազար իտերնետային հաղորդում, տասնյակ հազարավոր նամակներ: Մոտ 4 ժամ տևած հանդիպման ընթացքում Պուտինը պատասխանեց 85 հարցի: Միջոցառմանը անմիջականորեն ներկա 200-ից ավելի անձանց մեջ էին լրագրողներ, հասարակական գործիչներ, քաղաքագետներ, չինովնիկներ, շարքային քաղաքացիներ և այլք: