Արցախի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Արայիկ Հարությունյանը, ինչպես տեղեկանում ենք Artsakhor.am-ի տելեգրամյան ալիքի երեկվա հրապարակումից , նամակ է գրել Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինին: Նամակով նա Պուտինին հորդորել է մի քանի օրում իրեն պատասխանել, թե ինչ են պատրաստվում անել Արցախում՝ արդյոք շարունակելու՞ են կատարել խաղաղապահների առաքելությունը, որի մեջ մտնում է նաև արցախցիների ազատ տեղաշարժի ապահովումը։

Ասում են, որ Արայիկ Հարությունյանը նամակ է գրել Վլադիմիր Պուտինին: Նա նկարագրել է արցախահայության անելանելի վիճակը: Ակնկալել է օգնություն:

Կա Ղարաբաղյան խնդիր: Եվ այդ խնդրի լուծումը կախված չէ ո՛չ Հայաստանից, և ո՛չ էլ Ադրբեջանից: Պատերազմն անգամ չլուծեց այդ խնդիրը: Պատերազմն այլ խնդիր կարգավորելու համար էր, բայց ո՛չ երբեք Ղարաբաղյան խնդրի լուծման համար:

ԱՄՆ դեսպանը, ով կարծում է, որ «Ղարաբաղի հայերը կարող են անվտանգ ապրել Ադրբեջանի կազմում», ապագայում որևէ պատասխանատվություն չի կրի Ղարաբաղի հայերի ցեղասպանության, Հայաստանում հայերի նոր ցեղասպանության համար։

Արցախը պաշարման մեջ է։ Հացի հերթեր են։ Հոսանքն օրական մի քանի ժամ է։

«Մեր տարածաշրջանում խաղաղությունն այլընտրանք չունի և մեր կառավարությունն առերեսվելով բոլոր դժվարությունների և բարդությունների հետ, շարունակելու է խաղաղության քաղաքական ուղեգիծը»:

Նիկո՛լ, էս առատության մեջ (նայի՛ր լուսանկարը) Արցախում մեր ազգակիցները մրգի երես չեն տեսնում, կիրթ ու կառուցողական ախպորդ ասա, մեր «Կյանքի ճանապարհը» բացի:

Էրդողանը, Ալիևն ու Նիկոլը դժոխք են ընկնում: Սատանայապետն ասում է, որ ամեն մեկը 1 զանգի իրավունք ունի, բայց չափազանց բարձր սակագնով:

Արցախի Ազգային ժողովը, որը գրեթե ազդեցություն չունի քաղաքականության վրա, քանզի գործադիրը ղեկավարում է ամենայն հայոց եվնուխը Փաշինյան Նիկոլի վերահսկողության ներքո, և այդ իսկ պատճառով հարգանքի արժանի չէ, այսօր հայտարարություն է ընդունել՝ կապված ադրբեջանցիների գիշերվա կրակոցների հետ, որի արդյունքում չորս զոհ կա: Հայտարարությունում ասվում է, որ անհրաժեշտ է դադարեցնել բանակցությունները Վաշինգտոնում և շտապ հետ կանչել հայ բանագնացներին:

Թշնամու հերթական սադրանքից Արցախում ունենք 4 նահատակ: Խոնարհումս Ձեր վառ հիշատակի առաջ, տղե՛րք: Ինչ խոսք՝ չենք զարմանում, «սովորական» է դարձել: