Ավելի քան տասն օր է արդեն, ինչ Արցախի Հանրապետությունն ընդհանրապես զրկված է արտաքին աշխարհի հետ տրանսպորտային կապից, Ադրբեջանը 2020 թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարության կոպտագույն խախտմամբ ամբողջովին շրջափակել է Լաչինի միջանցքը՝ ամենաուղղակի սպառնալիքի տակ դնելով Արցախի Հանրապետռւթյան ողջ բնակչության գոյությունը: Ալիևը բոլորիս ու բոլորի աչքի առջև խեղդում է Արցախի բնակչությանը, նախապատրաստում նրա ցեղասպանությունը:

Արցախը միայն Հայկական բարձրավանդակի մի անկյունը չէ՝ Մեծ Հայքի 10-րդ նահանգը: Արցախը իր մշակութային ժառանգությամբ նաև համաքրիստոնեական արժեք է: Սակայն Արցախը մշակութային վանդալիզմի ենթարկվելուց զատ այսօր ամենից առաջ կանգնած է հումանիտար աղետի առաջ:

Ընկերներ ջան, իմ էջի հետևորդներ ջան, բարեկամ հարազատներ ջան. գիտեմ, որ հիասթափված եք, բարկացած եք, նույնիսկ մարդիկ կան հուսահատված են, բայց պիտի խնդրեմ, կոչ անեմ, թեկուզ աղաչեմ, որ սթափվեք, համախմբվեք, մեկդ մյուսին բացատրեք, որ աղետի եզրին ենք։

Արցախում սպառվում են նաև հացի պաշարները: Արցախում սով է։ Գրեթե սպառվել են առաջին անհրաժեշտության կենսամթերքները։ Անգամ կտրոնով տրվող շաքարավազ ու ձեթ այլևս չկա։ Դեղատներում սպառված են մանկական կերերը ևկաթնային բոլոր տեսակի հավելումները։ Միրգ չկա։ Որոշ վաստակներ ռուս խաղաղապահների արանքով անցկացված ծիրանը վաճառում եմ կիլոգրամը 3 հազար դրամով։

Երեկ զրույցի ժամանակ irates. am-ի գլխավոր խմբագիր Փիրուզա Մելիքսեթյանը տեղեկացրեց, որ կայքում հրապարակել են Հովիկ Չարխչյանի «Պարույր Սևակը և Ղարաբաղը» հրաշալի պատումը:

...1993 թվականին, երբ Մեծ Հայքի 10-րդ մեր Արցախ աշխարհը գոյապայքար էր մղում վաչկատուն ցեղի դեմ, մոլորակի մեկ այլ կետում` Սուդանում, ևս պատերազմ էր:

Միայնության ու ամբողջական շրջափակման մատնված Արցախի ներկա կացությունն ուղղակի հետևանք է հետևյալ դառը իրողության.

Սիրտս՝ կտոր-կտոր, Արցախով մեկ շաղ է եկել...տխրության մեջ ծիծաղում, ծիծաղի մեջ արնաքամ է լինում ու շշնջում. «Մի՛ արեք, մարդի՛կ, մի ուրացեք հայե՛ր...զոհվածների մեծ մասի վերջին նկարը դպրոցական վերջին զանգի նկարն է: Չհասցրին ապրել... միգուցե անցակետում կանգնածը, ում ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԱՆՁՆԱԳԻՐ եք պարզում, հենց նա՞ է սպանել...»:

Ոչ ոք չի պահանջում, որ Հայաստանի իշխանությունը բանակցի Արցախի փոխարեն, ոչ ոք չի ասում, որ Հայաստանը մանդատ ունի Արցախի անունից բանակցելու և նրա փոխարեն կարգավիճակ հստակեցնելու համար:

Թող արտառոց չթվա՝ այսօր ինձ առավել մտահոգում է ՀՀ կացությունը, քան Արցախի: Շրջափակված մեր փոքրիկ երկրում մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը միաբան է ազգային ու պետական հարցերում, աներկբա ապավինում է հայկական արժեքներին ու ոգուն, դավանում է հայոց հավաքականության ու պետական միասնականության գաղափարը, հետամուտ է ինքնորոշման իրավունքի իրացմանը, մերժում է ոխերիմ թշնամու թելադրած պայմանները և գործակցությունը նրա հետ՝ դրա մեջ տեսնելով իր գոյությանը սպառնացաող կործանարար վտանգ: