Արցախի գոյապայքարի մասին գիտի ողջ աշխարհը։ Եվ չկա մի դիվանագետ, մի քաղաքագետ, մի կայսր, մի նախագահ, որ այդ հզոր պայքարի պատմությունը չիմանա։

Երբ թուրքական աշխարհը կսկսի մասերի բաժանել Հայաստանը, օղակի մեջ կվերցնի և կարգելի առաջին անհրաժեշտության սննդատեսակներ ներմուծել (որքան էլ դա անհավանական թվա), այդժամ նոր միայն կհասկանանք արցախցիների զրկանքները, կհասկանանք, որ չէր կարելի Արցախը միայնակ թողնել, և որ Արցախը տալով` Հայաստանը ոչ միայն չփրկեցինք, այլև ճիշտ հակառակը` դատապարտեցինք մասնատման, զրկանքների և թուրքացման։

Բոլորի համար պարզ է, թե ինչ է ցանկանում Ադրբեջանը. ճանաչել է տալիս իր տարածքային ամբողջականությունը, հիմքեր է ստեղծում տասնյակ հազարավոր ադրբեջանցի փախստականների՝ Հայաստան վերադարձի համար: Ցանկանում է Լաչինի կյանքի ճանապարհը փոխարինել Աղդամ -Ստեփանակերտ ճանապարհով, զինաթափել Արցախում գտնվող հայկական զորքերը, արցախցիներին բաժանել ադրբեջանական անձնագրեր:

Արցախում տիրող ծանր կացության առնչությամբ Գերագույն հոգևոր խորհուրդը հանդես եկավ հայտարարությամբ։

Արցախում հայտարարվեց համաժողովրդական շարժման մասին՝ ապաշրջափակման պահանջով։ Բազմաթիվ մարդիկ էին հավաքված, ու շատ ծանր էր տեսնել, որ շատերի աչքին արցունքներ կային։ Հանրահավաքը, կարծում եմ, պետք էր ու սպասված էր, անգամ՝ ուշացած։ Բայց, անկեղծ ասեմ, կոչերը միայն հուզական էին։ Դրանք ուղղված էին միջազգային հանրությանը, խաղաղապահներին, Կարմիր խաչին, աշխարհասփյուռ հայերին ու Հայաստանի հայերին։

«Հայաքվե» քաղաքացիական-օրենսդրական նախաձեռնությունը, որքան էլ պարադոքսալ հնչի, պաշարված ու արյունաքամ եղող, օր-օրի ուժազրկվող Արցախը և Հայոց ցեղասպանության միլիոնավոր նահատակների հիշատակը մեծ դավադրության, դավաճանության ու խարդավանքների ճանապարհով Հայաստանի իշխանության բուրգի գագաթին բազմած «պատուհասի» ու իր «ուսապարկերի» խառնամբոխի ոտնձգություններից պաշտպանելու շարժում է, որը, համոզված եմ, հասնելու է իր տրամաբանական հանգրվանին։

Ձերբակալվել է Վիտալի Բալասանյանը: Ինչ-որ մեղրի համար ինչ-որ փող է վերցրել, բայց ուրիշ բանի վրա է ծախսել, դրա համար էլ կրակն է ընկել որդու հետ, որը նույնպես ձերբակալվել է:

Հարավային Կովկասի և Վրաստանի ճգնաժամի հարցերով ԵՄ հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարը հայկական Ստեփանակերտն անվանել է «Խանքենդի», անձամբ ինձ համար սա նորություն չեր, հաշվի առնելով իմ վերաբերմունքը եվրադեմոկրատական երկակի ստանդարտներին։

Ամեն պատեհ, անպատեհ առիթներով՝ «Արցախը երբեք չի լինելու Ադրբեջանի կազմում», հայտարարողներին. 1. քանի՞ վարկյանում եք վազում 100 մետրը, քանի՞ վարկյանում եք քանդում և հավաքում Կալաշնիկովի ինքնաձիգը:

Առաջին անգամ Հադրութ ուղևորվելիս աննկարագրելի էր հպարտությունը, սերը, վայելքը, որը զգում էի անցնելով Հադրութ տանող ճանապարհով։