Արցախը մտնում է դիմադրության վերջին փուլ։ Տեսնելով, որ Արցախի մեր հայրենակիցները հաղթահարում են բլոկդայի փորձությունը, ավելին, որ այդ բլոկադան հիմա հենց իրեն է ավելի շատ վնասում՝ Ալիևն ու իր «յան» ազգանունով գործակալները հերթական կեղտոտ խաղն են սկսել Արցախի դեմ։ Հավաքել են մի խումբ թափթփուկների, դրանց վրա չինական որակի «Պրիգոժին» կարգել, անունն աշխարհազոր դրել ու փորձում են դրանցով ահաբեկել Արցախի ժողովրդին։

Ամրոցների երկարատև պաշարումը նպատակ ունի հյուծել և ստեղծել ներքին քաոս, ամրոցի ներսում գտնել նրանց, ովքեր կբացեն դարպասները օկուպացնող զորքերի առաջ։

Մեկդ այդ անձնական օգտագործման «աշխարհազորային»` Կարեն Մաթևոսյանին, ասեք, որ 18 րոպեանոց ելույթում ինքն իրեն գոնե չհակասեր։

Արայիկ Հարությունյանը (Նիկոլի արցախցի կլոնը) իր «հեղափոխության պահպանակներին» է բուծում: Փոքր Արցախում բոլորը բոլորի աչքի առաջ են, բոլորն իրար ճանաչում են: Առայսօր Արցախի գոյատևումը հնարավոր է եղել բացառապես ներքին համերաշխության գերակայության շնորհիվ: Հիմա, եթե ինչ-որ մարգինալներ փորձեն խժդժություններ գցել Արցախում, ապա դա բացառապես սպասարկելու է մեր թշնամու շահը: Արայիկ Հարությունյանի «գվարդիան» իրեն նույնքան անպատժելի է համարում, ինչպես տարատեսակ շիշ բռնողները՝ Հայաստանում:

Ինչի՞ շնորհիվ է, որ այսօր կա Արցախը: Ինչի՞ շնորհիվ է, որ այսօր Արցախում նախագահ է ազգությամբ հայ Արայիկը, իսկ Աժ-ն էլ ղեկավարում է դաշնակցական Դավիթը, ոչ թե «Ենի Ադրբեջան» կուսակցության ներկայացուցիչը:

Սիրելի արցախցիներ շատ հեռու եմ այն մտքից, որ ձեզ խորհուրդ տամ։ Դու՛ք եք տանջվում ու տառապում, դու՛ք եք զրկանքների մեջ։ Խնդրանք ունեմ։

Մեկ ամիս առաջ ադրբեջանցի վերլուծաբաններն ասում էին՝ ղարաբաղցիները վայրի կատվի պես են, կգցենք վանդակը, սոված կպահենք, կխելոքանան, կանեն մեր ուզածը․․․

Վաղ առավոտից խանութի մոտ հերթ ենք կանգնել։ Խանութը դեռ փակ է։ Ասում են՝ խաղող պիտի բերեն։ Իսկ սպասողներն արդեն մի 80-100 հոգի են։

ՈՒշադրություն, համահայկական խաղերին մասնակցած Արցախի թիմին գավաթներ տվել են, որպես հաղթող, բայց մեդալներ չեն տալիս, պատճառաբանելով, թե մեդալները դրսում ենք պատվիրում ու պակասել է։

Մարդը տառապանքի միջով է ծնվում։ Նրա լույս աշխարհ գալու հենց առաջին վայրկյանից նա տառապում է. տաք ու հարմարավետ տեղից նրան դուրս են հրում, մարմինը ահռելի ճնշման է ենթարկվում, իսկ թթվածինը չի հերիքում։ Բայց, որքան էլ սարսափելի հնչի, դա մարդուն պետք է։ Ծննդաբերական սթրեսը նորածնին ստիպում է ահռելի քանակությամբ հորմոններ, էնդորֆիններ, կենսաբանական ակտիվ հավելումներ արտադրել, որոնք պատրաստում են նրան ագրեսիվ շրջակա միջավայրին։ Ծննդաբերական շոկն անհրաժեշտ է, որպեսզի ձևավորվի իմունիտետը։