Եթե հանգամանքների բերումով պետական որևէ պաշտոն կորզածը կամ անհայտ աղբյուրից վարձատրվող հասարակական ակտիվիստը, «հանուն երկրի բարօրության», իրեն իրավունք է վերապահում «ժողովրդի անունից» հրապարակավ «մատ թափ տալ» նույն այդ ժողովրդի վրա, ապա մեղավորը ոչ թե «մատ թափ տվողն» է, այլ նրան հանդուրժող օրվա իշխանությունը: Մեղավոր է, քանի որ նույն այդ իշխանությունը, այդպիսիներին «լռեցնելու» համար, նախ՝պետք է անթերի կատարի իր վրա դրված պարտականությունը, իսկ ապա, անհրաժեշտության դեպքում, կիրառի նաև օրենքով նախատեսված համապատասխան գործիքակազմ:

Երբ Ռոբերտ Քոչարյանը 1997-ին նշանակվեց Հայաստանի վարչապետ, պետությունը թոշակառուների և պետական աշխատողների նկատմամբ ամիսների, որոշ դեպքերում նույնիսկ տարիների հասնող ահռելի պարտք ուներ:

Գյուղում գելխեղդ շուն ունեինք, անունն էլ Գամփռ էր: Տեսքով էր, ազդեցիկ:

Նախապատրաստվող գրքումս ես արել եմ իմ մեծ ընտանիքի պատմությունը`ներկայացնելով նաև հորեղբայրներիս: Նկատի ունենալով նրանցից Հրանտ Եպիսկոպոսյանի առանձնակի ակտիվ կենսադիրքորոշումը` հարկ եմ համարում նրա անցած ուղուն փոքր-ինչ ավելի մանրամասն անդրադառնալ:

Բայց ոչ միայն դա չարեցինք, այլև հասարակությանը, վախի ու տագնապի մթնոլորտում պահելով, սնուցեցինք, որ այդպիսով ձեռնոց կնետենք ամբողջ աշխարհին, վերջնագիր կներկայացնենք նրան։

Կապիտան Հայրապետ Միքայելյանը կյանքը տվեց հանուն հայրենիքի` այդպես էլ չտեսնելով երկրորդ դստեր՝ Էմիլիի ծնունդը։

Մի ժամանակ ամերիկյան հնդկացիների մասին էի կարդում, և մի հետաքրքիր երևույթ էի նկատել՝ թե ինչպես էին նրանց իրենց հողերից հանում ու կոտորում։

Մի 20 տարի առաջ ակտիվ աշխատում էի ամերիկյան պատվիրատուների համար՝ հեռահար ՏՏ ծառայութուններ մատուցելով։ Ընտիր պատվիրատուներ ունեի։ Կարելի է ասել՝ ներկայացնում էին ԱՄՆ-ի իսկական վերնախավը, վերին աստիճանի ինտելիգենտ և շատ կարգին մարդիկ էին։

Արցախի թեմայից հետո, թերև, ամենազանգվածայինը, ամենաողբերգականը Հայաստանում, Երևանում թմրանյութերի տարածվածությունն է։

Ի՜նչ սիրուն է մեր հայրենիքը: Մեկ-մեկ նայում եմ մեր չքնաղ բնաշխարհին, ու գեղեցկությունից համրանում, շունչս կտրվում է. մեր լեռները, անտառները, եկեղեցիները՝ ասես Սարյանի, Մինասի կատավները կենդանություն են առել: Բա մեր աղջիկնե՜րը՝ մեկը մեկից սիրուն, բա մեր խոհանո՜ցը, բա մեր երգե՜րը, բա մեր աստվածային այբուբե՜նը․․․ Իսկ ինչքա՜ն հանճար ենք տվել աշխարհին, որոնցով հպարտանում ենք, աջուձախ պարծենում։ Ո՜նց չսիրես էդ հայրենիքը։