Վաղ թե ուշ «ազգակործան պատուհասը», ընտանյոք հանդերձ, «ծլկելու» է երկրից՝ արևմտյան «մի տաքուկ ու հարմարավետ անկյունում» քարշ տալու իր անպատիվ ու անարժեք կյանքի անիմաստ օրերը, հայոց պատժիչ բազկի ահն ու սարսափն էլ՝ ընդմիշտ սրտում:
Ամեն ինչ դարձել է իրականության շեղված տեսակն ու կերպը:
Աստծո ստեղծած տղամարդու և կնոջ փոխարեն ինչ-որ գենդերներ, այլասեՌվածներ ու ռոբոտացված մտածելակերպով սուբյեկտներ են։
Հայաստանի հողի վրա 11-րդ դարի առաջին կեսում իրար պիտի հանդիպեին, իրար հետ ընդհարվեին Բյուզանդիան և Արևմտյան Ասիայում առաջ եկած նոր հզոր ուժը՝ սելջուկները:
Նիկոլ Փաշինյանը կողմ է Արցախն Ադրբեջանին հանձնելուն, բայց նա նաև Հայաստանն է հանձնում թուրք–ադրբեջանական զույգին։ Այս երկրորդ մասն, իմ տպավորությամբ, ոչ բոլորն են ընկալում։
Շատերի մոտ գուցե տպավորություն ստեղծվի, թե խոսքը Տիրոջ ճշմարիտ ուղու մասին է, մինչդեռ հայրենիքին անմնացորդ ծառայելու ուղին պակաս կարևոր չէ։ Կարդացեք Նժդեհ։
Երբ ընդդիմությունը գնում է հոսանքի ուղղությամբ` իր հետ տանելով մեր ինքնությունը սղոցած փայտե տաշեղները, չեմ ուզում այլևս հավատալ նրա բոցաշունչ բռնկումներին։
Փոխվեցի:
«Անջատում՝ հանուն փրկության» բանաձևը հիմա գերարդիական է։ Այն կիառելի է ներքաղաքական կյանքում։ Պետք է պետությունից անջատել Նիկոլ Փաշինյանին՝ հանուն փրկության։
Ձմռան նախաշեմին ավելի ընդգծված պայթյունավտանգ է դառնում մեր տարածաշրջանը։ Աշխարհը փոխանակ Իսրայելին զսպի, Իրանի նկատմամբ նոր պատժամիջոցներ է կիրառում, այս անգամ այն տարածվում է նաև իրանական ավիաընկերությունների վրա։