Երբ Նիկոլ Փաշինյանը Ստեփանակերտում արեց հայտարարություններ, որոնք դնում էին Ղարաբաղյան հակամարտության բանակցային գործընթացի փլուզման ու Արցախի գլխին պատերազմ բերելու հիմքերը, մենք տագնապի զանգ հնչեցրեցինք։ Դա «հեռավոր» 2018-ի մայիսի 9-ին էր՝ Եռատոնի օրը։
Հայաստանի սահմանը Իրանի հետ անխափան պահելը Ռուսաստանի համար նույնքան կենսական նշանակություն ունի, որքան՝ Իրանի համար։ Այս պատերազմները և ամբողջ այս ողբերգությունը այդ պատճառով է։
Ցավն այն է, որ այսօրվա հրահրողներն աղետի ժամանակ առաջինն են փախչելու՝ կաշիները փրկեն: Անհայրենիքի համար ի՞նչ տարբերություն, թե որտեղ է ապրելու: Միայն թե լափը տեղը լինի:
Լուսադեմին եմ վերադարձել Գորիս, Սիսիան, Ջերմուկ և մնացած հատվածներից: Հայոց բանակը վստահորեն կանգնած ու պատրաստ է ցանկացած սցենարի, բայց սրա մասին չէ , որ ուզում եմ խոսել, այլ այն խուճապի, որին ականատես եղա այս տիրույթում։
ՀՀ անկախության օրվա (հատուկ չեմ օգտագործում «անկախության տոն» ձևակերպումը, քանզի տոնն արդեն մեզանից խլել են) կապակցությամբ մաղթանքս, ցանկությունս ու անելիքներս մեկն է՝ ներդնել բոլոր ջանքերը, որպեսզի հաջորդ տարի այս օրը կարողանանք նշել որպես գործող պետության անկախության տոն, այլ ոչ թե ՀՀ տարելից։
Սիրիական հակամարտությանը Ռուսաստանի անսպասելի խառնվելուց հետո բոլորը և, առաջին հերթին, Թուրքիան, տեսան, որ ռուսական ապրելաձի և պայքարի հին ալգորիթմը մնում է ուժի մեջ։
Պատմությունը ցույց է տվել, որ սովորաբար, ռուսների մոտ անպատրաստության և անկազմակերպության նախնական շրջանին հետևում են պայքարի ավելի ու ավելի կատարելագործված ձևեր ու մոտեցումներ...